Tarihe geri dönüp baktığımızda hırslı olan insanları da okuruz. Bu sıralarda beni en çok etkileyen hadiselerden birisi de Goryeo Hanedanlığı’nın hikâyesi oldu. Taht için babasını bile öldürmekten çekinmeyen bir evlât vardı. Sonra kendi kanından olan kardeşini gözlerine bakarak bir okla öldüren bir Ağabey oldu. “Güzel geçirdiğimiz günlerin hatırasına karımla gitmeme izin ver!” dese bile onu öldüren bir Ağabey! Sadece dünya için çalışan, ahiretini düşünmeyen bir hırslı bir insan. Ve en sonunda aklını yitirerek  tarihte yerini alan bir insan oldu.

Empati yapmak, bazen insan için önemli oluyor. O hırslı insanın yerine kendimi koyunca canının acıdığını ve düşünmekten aklını yitirdiğini anladım. Düşününce, kardeşinizin her anında mutluluğuna şahit oluyorsunuz ve sonunda onu öldürüyorsunuz. Hırsın, insanı ne hale soktuğunun da bir deliliydi.  

Bazen insanların hırslarına şahit olursunuz. Yetersizliğinizi yüzünüze vurmaktan çekinmeyen bu insnlar, sizi yetersiz görüp, bunu da yüzünüze acımasızca vurmaktan çekinmezler. Kırılırsınız, içiniz acır. O zaman hırslanırsınız, Ben iyiyim göreceksiniz, dersiniz. Ama bir de şu yanı vardır ki olmuyorsa bir sebebi mutlaka vardır. Burada hırs değil, sevgi tohumunu yeşertmek gerekir. Çünkü Allah, sizi en iyi tanıyandır ve mutlaka sizin için bir yol çizmiştir. En azından ben bu şekilde yoluma devam edebiliyorum. Çünkü zihnimde beni üzecek hatıraları barındırmak istemiyorum.

Hayat fâni, hayat kısa. Bir kelebeğin bir günlük ömründe ben hep mücadeleyi gördüm. Hırsı olmadan, Allah’ın ona çizdiği yoldan ilerleyerek. O zaman ben de bana çizilen yolda ilerlemeliyim. Bu da Merve’nin yolu olsun. Tıpkı Betül’ün yolu, Nur’un yolu olduğu gibi.

Hayatımdaki önemli insanlar, hep yanımda olursa hayatın zorlukları daha güzel aşılıyormuş. O zaman hepsi iyi ki var. Allah, onları bizlerden eksik etmesin. Onlarla iyi olabilmem için benim de hırs tohumumu kurutmam gerekiyor. Demek ki  sonu karanlık olan hırsımı da; hırsımın bana hediye ettiği nefret duygusunu da bir poşete koyup atmam gerekiyormuş.