İftar çadırı, büyük bir görevi yerine getiren ve o sevinçli ânı bekleyen insanların buluştuğu bir yerdi.

Ve iftar çadırı bu sene Ayşe ve Fatih’in mahallelerine kurulmuştu.

Evden iftar vaktine yakın çıkan bütün aile üyeleri yolda diğer gelen aileleri, ya da yalnız olan kişileri gördü. Herkes birbirine selâm veriyordu. Aynı tebessüm yüzlerinde yerleşmişti. İçeriye girdiklerinde kocaman tencereler ve uzun bir sıra vardı. Yemek tabaklarını aldıktan sonra sıraya girdiler. Yemekler ortak, yemek yenen masalar ortak, niyetler ortaktı. Ezan okununca duâlar edildi ve oruçlar açılmaya başlandı. “bir çocuk mikrofondan; “Tuttum niyet ile, açtım nimet ile esirge Allah’ım rahmetinle” duâsını yaparken birbir “Amin!” denildi.

Ayşe ve Fatih kalabalığın tek vücut olduğunu gördü. Etraflarına bakarken insanların mutlulukları yüzlerinden okunuyordu. Ramazan, mutluluktu ve beraberlikti.