Güneş çıkmak için can atarken bulutlar ona izin veriyordu âdeta. Bir tiyatro sahnesi gibi rolü gelen yağmur damlaları sahnedeydi işte. Üç, iki, bir sahne yağmur damlalarının...

Sahnenin arkasında titriyordu. Karşısında binlerce kişi onun yıl sonu merasimi için okuyacağı şiiri bekliyordu. O kadar çok heyecanlanmıştı ki sanki birazdan bayılacaktı. İnsanlar ona cesaret vermek için büyük bir alkış sesi ile destek verdiklerinde iyice heyecanmıştı. 

Sonra gözlerini kapattı. Zifiri karanlık… O karanlığın içinde şiiri aklına geliyor ve gözünün önünden geçiyordu. Bir an inanamadı. Demek ki kimseyi görmezse yapabilirdi. Tekrar açtı gözlerini, kalabalığa baktı ve gülümsedi. 

Mikrofona baktı ve onun yanına ilerlemeye başladı. Her adımında heyecanı da gidiyordu. Mikrofonu eline aldı ve herkesi selâmladı. Annesi onu kameraya çekerken babasının dolan gözlerini gördü. Ailesi Allah’ın verdiği en güzel hediye idi. Ya da Allah’ın onlara verdiği en güzel emanet.

Gözlerini kapattı ve derin nefes aldı. Kâinatı nefesinde hissetti. Ağaçları, denizin kokusunu duydu ve Allah’ı hissetti yanında. Hemen yanıbaşında bir destek ve kelimeler ağzından döküldü inci taneleri gibi…

Şiir bittiğinde herkes ayakta alkışladı onu ve artık gözlerini açma vaktiydi. Gururlanmadı, sadece Allah’a teşekkür etti içinden. 

Şimdi düşünüyorum da bu hayatta hepimiz sahnede değil miyiz? Ya Allah’ın dayanağını hissedeceğiz kalbimizde ya da şeytanın kötü nefesini çekeceğiz içimize. Yağmurun sesi yankılanırken penceremde aslında her düşen su damlacığı sanki kalbimi ıslatıyordu.