Bediüzzaman Hazretleri'nin hayatı ile alâkalı yapılan bütün araştırmalarda, onun köyünden sekiz ve dokuz yaşlarında ayrıldığı yönündedir. Köyden ayrıldıktan sonra, bir daha köyüne dönmeyen Bediüzzaman Hazretleri, oldukça üstün karakter, çevik bir kabiliyet, ateşin bir zekâya sahip bir şahsiyet olarak, gençlik yıllarını meşhur âlim ve hocaların bulunduğu medreselerde geçirmiştir. Fakat hiçbir medresede uzun süre kalmamış, aradığı ilimleri kısa sürede öğrenerek oradan ayrılmıştır. Onun o yaştaki zekâsı ve kabiliyetleri, arkadaşları arasında kıskançlığa sebep oluyor. Hatta bazen medresede kavga bile çıkartıyorlar. Ama Bediüzzaman olgunluğu ve yaşından büyük davranışları ile dikkat çekiyor.

Köyüne ve ailesine duyduğu hasretliği bir mektubunda şöyle anlatır:

“Bitlis vilâyetine tâbi Nurs Köyü'nde doğan ben, dokuz yaşından beri şefkatli vâlidemi görmediğimden sohbetinde bulunamadım. O hürmetli muhabbetten mahrum kaldığım ve üç hemşiremi de onbeş yaşımdan sonra göremedim.” 

Gençlik yıllarında okuduğu Doğubayazıd medresesinde, Şeyh Celâlî Efendi'den aldığı icazetle ilim ve irfan sahasında zirvelere çıkmıştır. O yıllarda henüz ondört yaşında olduğu bilinmektedir.