Otuz yılı aşkın ülkenin gündeminde.

Bir de öncesi var.

Komünist ve Marksist ideolojinin ülkeyi kan gölüne getirdiği zamanlar var.

Bunun ile de ilgili çok şey söylendi, çok şey yaşandı.

Hep genç ve dinamik insanları toprağa verdik.

Bu bir oyundu.

Bir kin ve nefret.

Bu hadisenin, ülkenin başına belâ olacağını ilk teşhis eden Bediüzzaman’dı.

Cumhuriyetin ilk yıllarında, yayınladığı on maddelik beyannamede bu hadiselerin başa geleceğine parmak basmıştı.

“Şarkı uyandırdınız, fıtratına muvafık bir cereyan veriniz” ikazında bulundu.

Ama bu çağrılara başta bulunanlar kulak vermedi.

Irkçı bir söylem geliştirdiler.

Şarkta ne kadar şöhretli ve düşünen topluluk varsa onları batı bölgelerdeki illere mecburî ikamete tabi tuttular.

Mesele bitti mi?

Hayır bitmedi.

Kin ve nefret tohumları ekildi.

Bu ekilen tohumlar daha sonra koskoca bir ağaç oldu. Binlerce insan öldü, devletin önemli bir bütçesi buralara aktı.

Son birkaç yıldır durur gibi oldu, ama şimdi yeniden harekete geçti.

Kandırılan ve aldatılan gençler bu ideolojinin yemi oldular.

Sonra Suriye ve Irakta yaşanan olaylarda bunun bir uzantısı oldu.

Yüz yıl öncesinde Bediüzzaman’ın bir teşhisi vardı:

“Bizim düşmanımız cehalet, zaruret ve ihtilâftır. Bu üç düşmana karşı ittifak, san’at ve bilgi ile mücadele edeceğiz” demişti.

Her şey bu üçgen etrafında şekillendi.

Millet cahil kaldı, san’atsız kaldı, birliktelikten uzaklaştırıldı.

Ortadoğu şu an kan gölüne döndü.

Aynı Allah’a inananlar birbirini yiyor.

Çare yine aynıdır.

“Din hayatın hayatı, hem nuru hem esası, ihyayı din ile olur şu milletin ihyası” sözü kapı gibi her insanın kalbine yazılmalıdır.

Yetkili ve etkililerin:

“Kanları yerde kalmayacak” sözleri devamlı söylenen sözler olarak kaldı.

İçimiz sızlıyor.

Gencecik polis ve askerler alçakça vuruluyor.

Ülke insanları bu sıcağın üstüne bu kanlı ateşte âdeta yanıyor..

Bitsin artık bu çile.

Bitsin artık bu terör.