Havaya,

Toprağa,

 Ve suya…

Baharın habercileri olarak bilinir.

Soğuk ve çetin kış şartlarından taze baharın habercisidir.

Sonra çiçekler açar, sonra yapraklar ve meyveler...

Baharı kimler sevmez?

Tazedir,

Hilesizdir,

Taravettardır...

Cemreler hayatta bize üzerimize düşen cemreleri hatırlatır.

Hidayeti,

Muhabbeti,

Hürmeti,

Emniyeti,

Sadâkati,

Ve şefkati...

Bunlar insanın en fazla muhtaç olduğu şeylerdir.

Bekli de bütün insanlığın en zarurî ihtiyaçlarıdır.

Cemreler bunlara düşsün.

Bitsin artık ayrılıklar ve küskünlükler.

Muhabbet devam etsin.

İnsanlık ölmesin.

En önemlisi hidayettir.

İnsanı canlandıran şey budur.

Ruhun cennetidir

Büyük bir nimettir..

Vicdanî bir lezzettir...

Kin ve nefreti ayyuka çıktığı dünyamızda üzerimize cemreler düşsün.

Çocuklar ağlamasın.

Anneler öldürülmesin.

Şefkat ve merhamet bütün vücudumuzu kaplasın.

Zulüm ve düşmanlıklar sona ersin.

Bu önce ailemizden başlasın.

Anneler babalar barışsın.

Kendimizle empati yapalım.

Kendimizin sevmediği bir şeyi başkasına yapmayalım.

İş arkadaşlarımız ile asgarî müştereklerde buluşalım.

Kardeşler biri biri ile iyi ilişkilerin yollarını arasın.

Komşular bir ailenin fertleri gibi olsunlar.

Şehir dahi büyük bir ailedir.

Bu aile fertleri biri birini anlamaya çalışsın.

Mahalleli biri birini unutmasın.

İşte büyük bir ülke.

O dahi bir ailedir.

O ülkenin insanları hangi şehir de olursa olsunlar, onlar da bir ailenin fertleri olduklarını unutmayalım.

Ve Dünya…

Hepimiz Adem’in (as) torunlarıyız..

Rengine, şekline ve bakmadan kardeşliğimizi hatırlayalım.

Cemreler bunların üzerine düşse, hayat hayat olmaya başlar.

“Sulhu umumî“ dediğimiz şey işte budur.

Fikirler başka olabilir.

Ama insanî ilişkiler devam eder.

Olur mu?

Hiç de zor değildir.