Aslında her yaprak bir değerin adı idi. Dalından kopan yaprak bir daha yerine geri dönmedi. Sonra yeniden, yeni yapraklar yeşerip meyvelerini sardı ve sarmaladı.

Bazen, insanın ihtiyarlığını hatırlattı. Sonbahar kimleri yolcu etmedi ki?

Her gün vefat eden dünyadaki yüz elli bin insanın vefatına şahit oldu yapraklar.

Artık mevsim sonbahardı.1

Ömür tayyaresi şimşek gibi geldi-geçti. O zaman hatırladık Bediüzzaman’ın feryadını. Acılarımıza ilâç, yaralarımıza merhem oldu.

“Eyvah, aldandık! Şu hayat-ı dünyeviyeyi sabit zannettik. O zan sebebiyle bütün bütün zayi ettik. Evet, şu güzerân-ı hayat bir uykudur; bir rüya gibi geçti. Şu temelsiz ömür dahi bir rüzgâr gibi uçar, gider.”

Aklımız başımıza geldi. Vücut dediğimiz etten, kemikten ve kandan ibarettir.

Taştan değildir, demirden değildir.

İşte o yapraklar saçlarımızın aklarını hatırlattı bize. Her yaprak sonbaharın rüzgârına dayanamayarak yere düştüğü gibi, insanda musîbet rüzgârına muhatap olduğu zaman hayatına hatime çeker.

Sonbahar bir de bize Asr-ı Saadeti hatırlatır. Ve, yaşadığımız ahirzamanı. İnsanı acizletir, insanı fakirletir. 

İnsan kahır çeker. “Bir of çeksem karşıki dağlar yıkılır” diyen şairin yanık sesini işitiriz.

Her yaprak, bir günün diğer güne değişimini söyler bize. Bu hakikatleri bilen şairler nice şiirler yazdılar bizlere.

Kâh sazın tellerinde türkü oldular, kâh filmlerin senaryolarına konu oldular, kimi gözlerimizde yaş oldu.

Yaprak dökümü  bir mevsimin adı oldu. Vakit artık son bahardır. Ve mânâsı hüzünlerle doludur. Bir mânada da kavuşmanın adıdır sonbahar.

Hayatının mânasını bilenler için bu son bahar bir vuslatın adıdır sonbahar.

Ama aklın iz’aç ve tacizinden kurtulamayanlar için bir bitişin, bir “son”un adıdır.

Bizler bu yaprak dökümlerinde hep değerli mânalar çıkardık. Yaprak dökümleri bir yokluk değildi, çünkü bir son değildi. Her sonbaharın ardından yeni bahar gelecekti...