Evet, bir şahıs için 48 yaş ihtiyarlık sınıfına giriş sayılabilir, ama benim için gençlik başlangıcıdır. Çünkü ben cemaatimin naşir-i efkârıyım. Fikirler yıllandıkça gençleşir ve topluma mâl olurlar. Ben de kırk sekiz yıldır her türlü engelleri aşarak, dizgini şahs-ı manevinin elinde, şahlanan bir küheylan oldum. Şimdi alabildiğine koşma zamanımdır.

Ben doğduğumda ellerde ve dillerde idim. Abiler beni hep kucaklıyorlar ve ceplerinde gezdiriyorlardı. Nasıl küçük bir bebek şefkatli ellerde büyütülürse; beni de öyle büyüttüler. Çünkü ben Risale-i Nur hizmetinin hayat-ı içtimaiye dellâlıyım. El bebek gül bebek devresi geçince, haliyle çetin şartlara uyum egzersizleri başladı. Esen rüzgârlara karşı ayakta durmak, her türlü fırtınalara karşı hayatta kalabilmek için, insafsız testlerden geçtim.

Hem dostlarım hem de amansız düşmanlarım tarafından acayip taarruzlara maruz kaldım. Gün geldi ölümle hayat arasında gidip geldim. Düşmanları anladım da; dostları ve dost görünenleri hâlâ çözebilmiş değilim. Çünkü onlar bana, düşmandan daha çok zarar veriyorlar. Sadece bana değil, tellâlı olduğum Hizmet-i İmaniyeye de zarar veriyorlar. Belki kendilerine göre haklılar, ama en büyük zararı ve haksızlığı bana yapıyorlar. Fakat kendi haklılıklarına sadece kendileri inanıyorlar, başkalarını ikna etmek gibi bir dertleri yok.

Hâlbuki zaman cemaat zamanı olduğundan birlik beraberliğin sağlanması şarttır. Birlik beraberlik de ancak müştereklerde sağlanabilir. Şahıslar ne kadar mükemmel düşünürlerse düşünsünler, pratikte sıkıntı çıkıyor. O yüzden istişare sonucuna göre davranmak ve hüküm vermek zarureti var. Belki bu yüzden şahs-ı manevî öne çıkıyor. “Said yoktur, Said’in kudret ve ehliyeti de yoktur.” diyen bir Üstada yazdırılmış olan, Risale-i Nur Külliyatı’na göre oluşturulan bir şahs-ı mânevî hükmedecek. İstişare ile olabilecek en iyiler belirlenecek. Yoksa mükemmel peşinde hayal görmek, imkânsıza talip olmak gibi bir şey.

Şimdi bu dostları iyi tarif etmek gerekiyor, yoksa Napolyon’un bile eline su dökemeyeceği cüretkâr cerbeze ehli var. Trollerin cirit attığı dönemlerden geçiyoruz. 

Üstadımız Şuâlar’da: ‘Napolyon’un dediği gibi, “Bana tevili kabil olmayan bir cümle getiriniz, sizi onunla i’dam edeyim.” Beşerin ağzından çıkan hangi cümle vardır ki, tevillerle cürüm ve suç teşkil etmesin.’ dediği gibi yoğurdu üfleme zamanıdır. Eğer dostlar benim iyiliğimi istiyorlarsa dost görünümlü bozgunculara fırsat vermemelidirler. Çünkü bu dost görünümlüler, iyi rol yapmak zorundalar. Aksi halde takke düşer kel görünür.

Gerçekten dost olanları da iyi tanımak lâzım, bunların bir kısmı bana yakıştıramadıkları bir haber ya da yazıyı insaf ölçülerini aşarak tenkit ediyorlar. Haklı bile olsalar bu davranışları bünyede tahribat yapıyor. Bir damla suda fırtına koparmak gibi. Eğer beni düşünüyorlarsa (ki öyledir,) o zaman ölçüyü kaçırmadan ve insaf düsturları içerisinde davranmak zorundadırlar. Bir kısım dostlarda, beni her hal ve şartta savunurken kırıcı olduklarının farkına varamıyorlar. Sonuçta aynı kapıya çıkıyor. Bu tarif ettiğim iki kısım dostlarımın ikisi de bana zarar veriyorlar.

Son olarak zarar vermeden faydalı olmak için, ifrat ve tefritten uzak durmak zorunluğu vardır. Kaş yapayım derken göz çıkarılmamalıdır. Hem de şimdi bu zamanda bunların hiç birine ihtiyaç yok, çünkü kış kıyamette en küçük delikler bile kapatılır. İhlâs düsturlarına sıkı sıkıya sarılarak müfritane irtibatı sağlamak lâzımdır. 

Allah (cc) bizleri ihlâs-ı tâmmeye muvaffak eylesin. Âmin.