Ülkemizin içinden geçtiği yorucu, üzücü süreçte Müslümanlar olarak ne de çok duâya ihtiyacımızın varolduğu apaçık.

Başşehrimizde onlarca insanımız belirsizlikler içinde, bir terör dalgasıyla hayata veda etti.

Bizim cevap bulamayacağımız onlarca soru sonraki günlerde unutulup gidecek, ama büyük hesap günü için her şey zerre zerre kaydedilecek.

Böyle bir zorlu, kahredici olaylar içinde biz de yine asıl gücü Yeten’e sığınmak, acizliğimizi arz etmek, O’ndan yardım ve huzur beklediğimizi ifade etmek, fitneyi söndürmek faaliyetleri olan günlük, haftalık derslerimiz ve duâlarımızdan başka elimizden bir şey gelmiyor.

Rabbim şerleri def etsin üstümüzden. Hayat, hatıralar etrafında gelişiyor.

Hatıralar da, olumlu olumsuz pek çok yaşanmışlıklardan toplanıyor.

Liseden, üniversiteden, hayattan arkadaş, ağabey ve kardeşlerle ‘hatıra’yı yinelemek ve yenilemek ne güzel bir hayat hali.

Görüşmeler, konuşmalar, kucaklaşmalarla gerçekten yenileniyor insan.

Bir insanın bir şeyi ne kadar önemsediğini anlamanın yolu, o şey uğrunda neler yaptığına, hangi fedakârlıklar sergilediğine bakmaktır.

Cemaat kavramı da öyledir. Cemaat olmak, cemaatte olmak ‘hatıra’larda anlaşılır. İnsan sosyal bir varlık olduğu için, bir araya gelmekler, bir arada faaliyetler hep ‘hatıra’ oluşturuyor.

Hatırası olmayan bir dâvâ olmaz.

Hatırası olmayan adamdan dâvâ adamı da olmaz.

Risale-i Nur Talebeleri, talebelik bağlarını yaşadıkları veya yaşattıkları ‘hatıralar’ etrafında değerlendiriyorlar. Hapishaneler, sürgünler, hak ve hukuk ihlâlleri, kovuşturmalar, soruşturmalar yaşamış olanlar daha bir heyecanla o hatıraları paylaşıyorlar.

Adeta dâvâ uğrunda çekilen sıkıntılar ne kadar ağır olmuşsa, o kişinin dâvâya bağlılığı da o kadar güçlü ve sağlam olmuştur.

Kolay elde edilenin kaybedilmesi çok zor olmuyor.

Haftalık Risale-i Nur dersleri, semt dersleri, müzakereli dersler, öğrenci dersleri; gazetemizi, dergilerimizi takip; yeni yayınlanan kitaplarımızı alıp okumak, yazarlarına imzalatmak; cemaatin sosyal aktiviteleri, spor, sanat organizasyonları, piknikler, konferanslar gibi onlarca cemaate bağlanmak aşamaları ve ‘hatıra’ lar oluşturmak dâvâ yolculuğunda bir gerekliliktir.

Hayat, hatıralarla anlam kazanıyor. Yaşadığımız hayatta anlatacak bir şeylerimizin olması ne güzel.

Cemaatin sosyal faaliyetlerine katılmayanlar, cemaate bağlılığı güçlendiriciyi de kaybediyorlar.

Oysa her faaliyette, kardeşler arasında bir hukuk oluşuyor, dostluk oluşuyor, birlikte hizmetler yapılıyor ve insan birbirini daha iyi tanıyor, tanımlıyor. Bu kazanımı başka bir yerde elde etmek mümkün değildir.

Hepimizin dünyasında bir büyüğümüzün ilgisi, alâkası, bizimle kurduğu dostluk, samimiyet ve rıza-i İlâhî için adımları yani hatıraları vardır.

Hayat faaliyet ve harekettir.

Faaliyeti olmayan, hareketi olmayan, sosyal aktivitelere iştiraki olmayan, derslere, mevlitlere, konferanslara, kongrelere gerek iştirakçi ve gerekse dinleyici olarak katılımı olmayan bir kişi ne kadar o sinerjiden istifade edebilecektir?

Ancak bol bol eleştirecektir.

O da acınacak bir ruh halidir.

Cemaatin sinerjisi, o hatta bağlananlardadır.

Rabbimizin rahmeti de cemaattedir, cemaat üzerinedir.

Yaşanan hadiseler bu ruha ne kadar çok ihtiyacımız olduğunu gösteriyor.