Bütün mesele bir niyet operasyonu.

Arkadaşıma gidiyorum ve bir teklifte bulunuyorum. ‘Gel’ diyorum, ‘Oturduğun yerden kalk, biraz kıpırdan da bir dost ziyareti yapalım.’ diyorum.
Zor da olsa kırmıyor beni ve kalkıyor ve odadan çıkıyoruz.
Çok da uzak olmadan, kolaydaki bir dostun kapısını çalıyoruz.
‘Selâmün aleyküm efendim… Biraz vaktiniz var mı, bir çayınızı içmek istiyoruz.’
‘Ne demek efendim, bu ne şeref, buyurun, keremke!’
Belli gelişimizden çok memnun olmuşa benziyor…
Acaba ne zamandır bu kardeşimizin kapısı özel bir ziyaret için çalınmamış? Anlıyoruz ki, her gelenden memnun olunmuyor. Niçin gelindiği de önemli.
Oturur oturmaz, ziyaretimizin maksadını ifade ediyorum.
‘Hocam sadece ziyaret edip, biraz konuşmaya, dertleşmeye geldik.’
Cümlemiz içerisindeki ‘sadece’ kelimesi çok anlamlı geldi ona.
Hatta kendi içinden birkaç kez tekrar edip durdu, ‘sadece ziyaret, sadece, sadece’  diye.
Tabiî bir şeyler söylemek istediği mimiklerinden anlaşılıyordu, o da zaten cümle kurmaya devam etti.
“Genelde ziyaretlerin önünde ya da arkasında bir şeyler çıkıyor. Belli amaçların perdesi hep ‘ziyaret’ diye kullanılıyor. Onun için ziyaretler masumiyetini kaybetti. Eskiden ‘lillah için’ ziyaretler yapılırdı. Ne başında ne de sonunda bir çapanoğlu çıkmazdı. Ama şimdi? Asıl ziyaretler korkulu hale geldi. Neyse geçelim bunları.’
Derdi devam edip gitti kardeşimizin, epeyce cümleler kurdu, biz de dinledik.
Bu arada çaylarımız geldi.
Konuştuk, konuştuk, konuştuk.
Ne de güzel oldu.
Güya biz gittiğimiz yere bir şeyler götürme niyetiyle gitmiştik, moral anlamında, neşe anlamında, ümit anlamında…
Ama gördük ki, giden kazanıyormuş.
Dosttan dönerkenki ruh halimiz hakikaten de çok da farklı oldu.
Yenilendik…
Ziyaret ne de güzel bir şey, yeniliyor insanı.
Diyalog çağın ihtiyaç duyduğu bir gerçek.
O olmadan hiçbir şey olmuyor.
Çocukla, gençle, komşu ile, dünyanın öbür ucundaki muhatabımızla ‘diyalog’ lâzım. Bir telefon bile bir dostun kapısını çalmak gibi bir anlam taşıyor.
Hatta bırakın bireyleri, artık köyler, şehirler, kıt’alar ‘diyalog’a ihtiyaç hissediyor. Onun için kardeş şehirler artıyor, kardeş ülkeler artıyor. Yakında neredeyse ‘kardeş küre’leşeceğiz. Hepimizin Adem’den (as) geldiğini keşfedeceğiz.
İnsan konuşmak, görüşmek istiyor.
İnsan diyalog istiyor.
Eşlerin, çocukların, dostların ‘diyalog’a ihtiyacı var.
Aile, diyalog ile ‘aile’ oluyor.
Sevgi, diyalog üzerinden yol buluyor kendine.
İnsanın varlıkla diyaloğa ihtiyacı var.
İnsanın Yaratıcısı ile diyaloğa ihtiyacı var.
**
Bir güzel niyetle kalktık yerimizden ve geri oturamadık.
Adım atmanın ne güzel bir şey olduğunu adım atınca yaşadık.
Hareketin bereket olduğunu yürüyünce yaşadık.
‘Sizin bu yaptığınız normal şartlarda da olan şeyler.’ diyorsunuzdur.
Doğru, ama bir adi davranışı, bir normal hayat halini güzel bir niyetle yapınca mahiyeti değişiyor. O artık ibadetleşiyor.
Güzel şeyleri güzel yapan sır, güzel niyettir.
Siz de gün içinde yaptığınız adi, basit, normal işleri bir güzel niyet ile yapın bakalım neler değişiyor.
Bu şuna benziyor, gün boyu aç kaldığınızda bedeninizin buna tepkisi ile, gün boyu oruç tuttuğunuzda bedeninizin bu ibadet haline tepkisi aynı olmuyor.
Demek, ibadetleşen niyetlerin dilinden anlıyor organlarımız.
O zaman gelin güzel bir niyetle, ‘ibadet seferberliği’ kapsamında bir güzel ziyaret yapın. Faaliyetiniz tamamlayıncaya kadar korunduğunuzu apaçık hissedeceksiniz.
Meselâ dedikodu yapamayacaksınız, gıybet yapamayacaksınız, iftira hiç yapamayacaksınız. Çünkü güzel niyet o kötü unsurları yok ediyor.
Onun için, ‘Niyet hayır, akıbet hayır.’ demişler.