Beyefendi eşine demiş ki, ben eğer kalpten falan gidersem kızımın kalbini kalbimin üzerine getirin o benim kalbimi çalıştıracaktır. Kız çocuklarında öyle yüksek bir hayat enerjisi var ki, onlar o enerjileriyle anne babayı yeniden hayata döndürebilir. Yeter ki anne baba o pozitif enerjiyi boşa tüketmemiş olsun.

Evet, tabiî ki evlât evlâttır. Hiçbir anne baba için evlâtlar arasında bir ayrım olmaz. Hele hele bir evlâdı sevmek veya diğerini sevmemek gibi bir şey hiç olmaz. Ama olan bir şey vardır ki; o da, anne babanın duygusu değil, evlâttaki duygu kapasitesinin farklılığıdır. Yani anne babadaki sevgi aynı sevgidir de, evlâttan birinin alma kapasitesi yüksek, diğerinin düşük olabilir. Tabiî belki zamanla o evlâttaki düşük kapasite anne baba üzerinde de bir olumsuz tesir yapabilir. Teşbihte hata olmasın, Allah’ın kulları arasında Allah açısından bir fark yoktur. Hepsi kendi kullarıdır. Ama gelin görün ki kimi kullar, yaratıcı Allah’ı anlar, tanır ve o oranda da sevgisi gelişir, kiminde ise bu duygu, bu potansiyel gelişmez. Yoksa her kul için Allah aynı Allah’tır. Ama bir müddet sonra o kulluk potansiyeli düşük kul ile yaratıcı Allah arasında bağ zedelenmesi meydana gelir ve kalbi mühürlenir.

Allah, kız çocuklarını da, erkek çocuklarını da bir takım duygu meyilleri ile birlikte yaratmış, dünyaya göndermiştir. Kız çocuklarındaki şefkat duygusu artık çağın duygu dengesini değiştirecek boyutta baskındır. Onun içindir ki İlâhî adalet kız çocukları lehine değişime uğramıştır.

Üç, dört erkek evlâttan sonra dünyaya gelen kız çocuğu için oldukça farklı duygular yaşayan baba, “Benim daha önce kıvrılan gömleğimin yakasını düzelten, dış kapının ziline dokunduğumda ‘Hoş geldin babacığım!’ diye sevinç çığlıkları atan evlâdım olmamıştı.” diyor.

Beyefendinin eşine cümlesi kız çocuğu babası olmanın hazzını hatırlatıyor: “Hanım, ben ölürsem, kızımın kalbini kalbimin üzerine getirin. O yüksek enerji ömrüm varsa beni tekrar hayata döndürecektir.”

İşte kız çocuğu babası olmak böyle bir şeydir.