Köşeden bir şeyler okumaya başlandı. Odaya bir perde aralandı sanki. Gözler sesin geldiği tarafa yöneldi. Sese ilgi, herkesin kısır döngüden bıktığının alâmetiydi. 

Ellerdeki telefonlar bir kenara bırakıldı. Kelimeler iyi gelmişti insanlara. Ortama bir ruh üflenmişti adeta. Tutsak iradeler nefis dairesinin basit, anlık hazlarından çıkıp bir nefes aldılar. Ohhhh! dediler.

İnsan bodrum katında hayatı bu kattan ibaret sanıyor. Onuncu katın tavrını, tutumunu, duygusunu nereden bilsin.

Birinde ağlanan gündem diğerinde güldürüyor. İnsanın ağladığı, güldüğü gündemler hayat kalitesini gösterir.

Samimî okunan bir iki satır, kapkaranlık odaya sunulan ışık gibiydi. Peki, her gününe on sayfa, yüz sayfa okuyanların ruh halleri nasıldır? Yüzlerce pencereden hayatı izler gibi…

Zor değil, bir ‘bismillah’, bir ‘elhamdülillah’ hayat tabakasını değiştiriyor. Bir hastalık, musîbet yeni bir sayfa açıyor. Şükürlü, sabırlı her hal ibadetleşiyor. 

Allah musîbeti bile kulunun hayrına veriyor. O’nun (cc) katında şer yok.

Her bir güzel nefes bir basamak yükseltiyor insanı. Hayatı boyunca yükselenler var. Kemalat yolculuğu bu işte.

Sizce Hz. Peygamber (asm) neden sabahlara kadar ibadet etti?

Said Nursî neden dünya zevki namına bir şeyler tatmadı?

Neden Zübeyir Gündüzalp günde on beş, yirmi saat Risale okudu?

Mehmet Kutlular, neden ‘Deprem İlâhî ikazdır’ diyerek rahatını bozdu?

Musîbetlerin çeşitliliği birilerine neden musıkî nağmeleri gibi geldi?

Rabbimiz, kulları bodrum katlarda (dünya) boğulmasın diye o katlara beş vakit namaz, nimetler, musîbetler gibi ipler uzatıyor. O iplere tutunup yükselenlere ne mutlu!