Bu güzel bir duygu ve gayret, zira çocuklarımız bizim istikbalimizin teminatı ve meyvelerimiz. Fakat uğruna bu kadar telaş edilen eğitim nedir denirse, burada çok şeyler söylememiz gerekir, zira o bir peygamberlik görevidir. Yani eğitimcilik o kadar önemlidir ki onun modeli ancak peygamberlerdir.

Eğitim; davranış maksatlı bilgiler vermektir. Bu işi yapana da eğitimci denir. Bir insan için eğitim ne kadar önemli ise, eğitimci de o derece önemlidir, zira “doğru cismin eğri gölgesi olmaz.” 

Aynı zamanda Bediüzzaman Hazretleri bu olayı şöyle hülâsa eder: Eğitimci koyun gibi olmalı, kuş gibi olmamalı, zira koyun yavrusuna hazmedilmiş ab-ı hayat gibi süt verir, kuş ise hazmedilmemiş kay (tabiri câizse kusmuk) verir. Dolayısıyla eğitimcinin yeri ya minârenin tepesi veya kuyunun dibidir. Demek hazmedilmeyen ilim telkin edilmemeli...

Bu arada, kim bilir bir kısım öğretmenler ne zehirler verdi ki bir kısım insanlar yılanlar ve akrepler gibi tehlikeli oldu. İnsandan daha büyük canavar yoktur. Çocuğunu canavardan korumak için canını fedâ eden anne babalar, çocuklarını canavarlaşmaktan korumak, dünya ve ahiret hayatını tehlikeye atmamak için onun eğitimine önem vermelidir. Velilerin  eğitim için masraf vesairelerden çok daha önemle üzerinde durması gereken bu hususa riayet emektir, zira cehâlet, sapıklık ve edepsizlikten daha pahalı bir şey yoktur. 

Peki, “o seviyeyi yakalamak için örneğimiz kim olmalı” denirse, hiç şüphesiz bunun cevabı Efendimiz (asm), onun eğitiminden geçen Ashab-ı Suffa, sahâbe ve bu asırda da kendine “Asr-ı Saadet Müslümanı” denen zat olmalı. Bunlara ittiba bir Müslüman olarak boynumuzun borcudur. Fakat maalesef çoğu Müslüman bu modeli bilmediği gibi bilse de uygulamak aklına bile gelmemektedir. Hatta, bu asırdaki Asr-ı Saadet modelini, Ashab-ı Suffa’nin ne demek olduğunu bilmemektedir. O halde biz bu sezona Ashab-ı Suffa’yı tanımlayarak başlayalım.

Ashab-ı Suffa; Efendimiz’in (asm) Medine’ye hicret edip Mescid-i Nebevî etrafında sofa, revak şeklinde üzeri kapalı geniş yerleşim merkezinde yetiştirdiği örnek ve eşsiz bir nesil demektir. Yani en büyük derdi doğruluk olan Efendimiz’in (asm) yetiştirdiği mümtaz insanlar demektir. Kendisine “Asrımızda bir Asr-ı Saadet Müslümanı” denen Bediüzzamanın ifâdesi ile “En büyük ders doğruluk uğruna hayatı hakir görme dersi vermektir, zaten bu can yerinde fedâ edilmek için verilmiştir” demelidir. Demek onlar, onun için o dayanılmaz işkence ve acılara katlandı, insanlığın ebedî saadet vesilesi olan İslâm’ı insanlığa miras bıraktı ve Allah râzı olsun ecdâdımız da bugünlere taşıdı.

“Şimdi öyle bir nesil var mı? Böyle bir nesil nasıl yetişir? Asrımızın şartları buna müsâit mi? Bunun için öncelikle ne yapılması lâzım” gibi soruların cevap bulması gerekir. 

Bugün, Bediüzzaman Hazretleri’nin, böyle bir eğitim sistemini, bu eğitim sisteminin prensiplerini, örneğini, nasıl olması gerektiğini, programını Risale-i Nurlar ile ortaya koyduğu “Medresetüzzehra” eğitim modeli var. 

“Medresetüzzehra” üniversite planına göre “din ve fen ilimleri birlikte okutulacak, böylelikle hakikat ortaya çıkacaktır.” İhtisaslaşma sağlanacak, fikirler hür bir zeminde, hür bir irade ile tartışılacak, âlem-i İslâm ve insâniyetin meselelerine çare aranacaktır. 

Bu tarz, Ashab-ı Suffa eğitim modelidir.