DUÂDA ÖNEMLİ DEĞERLER   

Mü’min mü’mine duâ eder, mü’min mü’minden duâda ister. Mü’minin mü’mine yaptığı duâ kabule karin duâlardandır.

Çünkü böyle bir duâda önemli değerler vardır:

1- Diğerkâmlık vardır. Bu, kendinden başkasını düşünmek ve onun derdini dert edinmek demektir. İsar hasletidir. Yani başkalarını kendine tercih etme hasletidir ki, Cenâb-ı Hak bundan razı olur. Üstad Hazretleri bu hasletin sahabe hasleti olduğunu söylüyor.

2- Hüsn-ü şehadet vardır. Mü’minin mü’min hakkındaki hüsn-ü zannı, iyi düşüncesi Cenâb-ı Hak katında muteberdir ve makbuldür. Meselâ bir cenazede kırk kişinin o cenaze hakkında hüsn-ü şehadette bulunması, Cenâb-ı Hakk’ın o cenazeye rahmet nazarıyla bakmasına vesiledir.

3- Günahsız bir ağızla yapılma meziyeti vardır. Benim ağzım, elim, ayağım benim için günahkâr olsa da, senin için günahsızdır. Dolayısıyla benim kendim hakkımda yaptığım duânın kabulü belki sıkıntılı olabilir. Ama senin için yaptığım duâ günahsız bir ağızla yapılmış oluyor ve inşallah kabule karin oluyor.

DUÂDA İKRAM ETME ÖZELLİĞİ  

4- Başkasının derdiyle ilgilenme fazileti vardır. Peygamber Efendimiz (asm) müjde etmiştir ki, bir mü’minin başkasının derdiyle dertlenmesi ve ilgilenmesi on itikâftan daha sevaplıdır. İtikâf bilindiği gibi, Ramazanın son on gününde bir mescitte hiç dışarıya çıkmadan kalmak ve sadece ibadetle, zikirle, tövbeyle ve tefekkürle meşgul olmaktır. İbn-i Ömer (ra) itikâftayken bir Müslüman geliyor ve birisine borçlu olduğundan bahsederek yardım istiyor. İbn-i Ömer (ra) adamın derdiyle ilgilenmek için derhal mescitten çıkıyor. 

Adam: “Ey İbn-i Ömer! İtikâfını bozdun!” deyince İbn-i Ömer: “Biliyorum. Benim senin derdinle ilgilenmem bana on itikâf sevabı kazandırıyor. Bunu Resulullah’tan (asm) işittim.” diyor.

Başkasının derdiyle ilgilenme hasletimiz kaybolmadı değil mi?

5- Mü’min kardeşine duâ ikram etme cömertliği vardır. Malûm, şeytan mü’minler arasını hep bozmak, fitne fesat atmak ister. Bunun için çakıl taşları mesabesindeki kusurlarla Kâbe hürmetinde bulunan mü’min kalbinin kırılmasını başarır. Kırgın kalp mü’min kardeşin aleyhinde bedduâya ve adavete hazır durumdadır.

Oysa mü’minin, kardeşini affedip ona duâ etmesi, Allah’ın razı olduğu makbul bir davranıştır. Kusuru olsa da, hased etmeyip sevmek, adavet etmeyip muhabbet etmek, bedduâ etmeyip duâ etmek mü’minin mü’mine göstereceği büyük civanmertliktendir.

GAYBÎ DU  

6- Bi zahril-gayb sırrı vardır. Bi zahril-gayb, mü’minin, mü’min gıyabında yaptığı duâ demektir ki, duâ için kabul şartlarından biridir. Mü’minin gıyabında onun günahından bahsetmek ne kadar günahsa, mü’minin gıyabında ona duâ etmek de o kadar makbuldür. Bunu Peygamber Efendimiz (asm) müjdeliyor. 1

Âyet ve hadislerde bolca örnek de vardır. Söz gelişi, “Bizi Cehennem azabından koru!” 2 Duâsında “biz” dediğimiz birçok ehl-i iman dâhildir.

Keza şu âyetlere de bir bakalım:

“Rabbimiz! Bizi ve bizden önce gelip geçmiş imanlı kardeşlerimizi bağışla.” 3

“Hem kendinin, hem de mü’min erkeklerle mü’min kadınların günahlarının bağışlanmasını dile!” 4  “Ey Rabbimiz! Hesabın görüleceği gün beni, anamı, babamı ve bütün mü’minleri bağışla!” 5

Şu hadis de mü’minin diğer mü’minler lehine yaptığı duânın feyzini müjdeliyor:

“Bir Müslüman, yanında bulunmayan bir din kardeşi için duâ ederse, mutlaka melek ona, aynı şeyler sana da verilsin, diye duâ eder.” 6

Mü’minlerin birbirlerinden duâ istemeleri, birbirlerine duâ etmeleri, çok güçlü kaynaklarla teşvik edilmiştir. Üstad Hazretleri de, talebelerine hep duâ etmiş, onlardan sürekli duâ istemiştir. 7 Namaz tesbihatımızda yığınla başka mü’minler lehine yapa geldiğimiz duâlar vardır.

Sakın, sakın; birbirimizi duâdan mahrum etmeyelim.

GÜNÜN DUÂSI 

Allah’ım! Bütün ehl-i imanı bağışla! Bütün ehl-i imanı dünyanın musîbetlerinden ve ahir zamanın şerlerinden koru! 

Hiçbir ehl-i imana ne dünyada, ne ahirette hicran verme, çaresizlik verme! Bütün ehl-i imanın duâlarını kabul buyur! Âmin.

Dipnotlar: 

1- Mektubat, s. 470. 2- Bakara Sûresi: 201. 3- Haşr Sûresi: 10. 4- Muhammed Sûresi: 19. 5- İbrâhim Sûresi: 41. 6- Müslim, Zikir 86; Ebû Dâvûd, Vitir 29. 7- Mektubat, s. 575.