Bu yazımda gazetemizin siz kıymetli okurlarına kendimce hayatımın dönüm noktası olarak gördüğüm “Rabbim iyi ki bana bu güzel kapıyı aralamış” dediğim bir yazı yazmak isterim. 

Lise ikinci sınıftayken kendimi son derece değersiz ve bir boşlukta hissettiğim hiçbir şeyden lezzet alamayan bir insan haline bürünmüş olarak buldum. Benim bu halim çevremdeki insanlar tarafından da fark edilmeye başlanmıştı. Fakat lise zamanlarında böyle hislerin olması normal diyerek bir tedbir almaya gerek görmemiştim. Bu duygu durumum yaklaşık olarak üç ay kadar böyle devam etti. Bir gün uzun zamandır görüşemediğim bir akrabamız bana bazı arkadaşlarından bahsetti. Biz her hafta Cuma akşamları görüşüp beraber ders çalışıp, sohbet edip, namaz kılıp, Risale-i Nur dersleri okuyoruz birbirimize imanî noktada çok destek oluyoruz diyerek beni de Cuma derslerine dâvet etti. Rabbimin de yardımıyla, bir sonraki hafta bahsettiği arkadaşlarıyla görüşmek için gittiğim yerin adını “Dershanenize hoş geldiniz” yazısı ile öğrenmiş oldum. Rabbim o kapıdan içeri girmemle beraber içime o kadar güzel bir huzur yerleştirdi ki, uzun zamandır hiç hissedemediğim bir durumdu. Tabi ki oradaki can kardeşlerimin bana karşı hoşgörülü davranışları, sanki uzun zamandır tanışıyormuşuz gibi muamele göstermeleri beni dershaneye bağlayan bir diğer etkendi. 

Bu sevgi ve muhabbet beni sorgusuz sualsiz iki hafta sonra yapılacak olan okuma kampına uçarak götürmüştü adeta. Bu güzel programın ardından Rabbim bir de tesettüre girmeyi nasip etti. Her şey çok hızlı ve o duygusal boşluktan haberdar olan biri tarafından o kadar güzel tasarlanmıştı ki ben bile inanmakta hayrette kalıyordum. Her okunan Risale-i Nur dersi bana biraz daha şifa olmaya başlamıştı. Artık Cuma derslerini kaçırmamaya gayret gösteren biri haline gelmiştim. Tabiî gitmeme vesile olan kardeşlerim de “geçen hafta yoktun bu hafta muhakkak gel çok özledik seni!” demeleri beni daha da dershaneme bağladı. 

Aradan iki yıl geçmiş bizler artık üniversite dershane talebeleri olmuştuk. Dershane kavramı bende o kadar kıymetli bir hal almıştı ki heyecandan erkenden ilk giden ben olmuştum. İstanbul’un sosyal hayatı ve dershane hayatı başlamış oldu. Farklı şehirlerden gelen ve gelirken yanlarında kıymetli şehir kültürlerini taşıyan kardeşlerimle yeni bir yolculuğa yelken açmıştık. İçimden dedim ki “biz nasıl anlaşacağız, farklı karakterde yedi kız talebe.” Bu durum kafamda çok fazla yer kaplamaya başlamıştı. Günler geçtikçe anladım ki huzurlu ve mutlu olmamızın sebebi Kur’ân-ı Kerîm’den süzülen Risale-i Nur hakikatleriydi. Tam manasıyla uhuvvet kavramının tecellisiydi bizler için. Rabbim bana birbirimizin dertleriyle dertlenen her şartta kardeşinin yanında olmayı tercih eden can kardeşler nasip etmişti. Üzüldüğün anda masanda bir notla, telefonunda bir mesajla ya da mutfakta masanın başında tek otururken seni mutlu etmek gayesiyle etrafında olduğunu hissettiğin kardeşler. Başta ben galiba dershane de kalamayacağım diye düşünürken kardeşlerime Cenâb-ı Hak tarafından verilmiş olan güzel hasletleriyle, uhuvvetin, muhabbetin tecellisiyle dershanede yaşama fikrine alışmış ve üçüncü yılımın ilk yarı yılını tamamlamak üzereyim. Her gün ayrı bir lezzet aldığın ortam haline dönüşüyor. Dershane benim için aynı zamanda kendimi her an Nur hakikatleriyle yenilediğim tabiri caiz ise “tamirhane” hükmüne geçmişti. Beni bu hakikatlerle buluşturan, alışmama sebep olan, şu ana kadar yaşadığım dershane kardeşlerimden, şefkat kahramanı her derdimize koşan ablalarımızdan, annemden ve babamdan ve Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nden ebeden razı olsun.