Giydiklerimiz, mobilyalarımız, mekânlarımız, yaşadığımız olaylar sürekli değişiyor. İnsanın “sahibiyim” zannettiği herşey elinden akıp gidiyor. Âlemdeki imtihan sırrı devam ediyor.

Yoksulluk gibi varlık da bir imtihan! İsraf bu noktada devreye giriyor.

Zaman, para, yiyecek, ulaşım, sağlık, gençlik… İsraf her yerde!

“Yiyiniz içiniz, israf etmeyiniz. Allah israf edenleri sevmez” âyeti israfı yasaklıyor.

Peygamberimizin (asm) de mü’minleri israftan sakındırma noktasında birçok hadisi bulunmakta.

İBRETLİ TABLO

Peki bu konuda tablo nasıl?

Medyadan resmî kurumlardaki israfın parmak ısırtan boyutlarını mütalâa edebiliriz.

Toplum hayatını oluşturan en küçük daire olan ailedeyse işlerin nasıl gittiğini anlamak için çok uzağa gitmeye gerek yok sokağımızdaki çöp bidonlarına bakmak yeterli olacaktır.

AYRANI YOK İÇMEYE…

İsraf üzerine söylenen bir çok atasözümüz, deyimlerimiz olduğunu bilirsiniz.

Yapılan araştırmalar ülkemizde tasarruf bilincinin gittikçe azaldığını gösteriyor. (Kredi kartı borçlarına hiç girmeyelim.) Buna karşılık cep telefonlarına ayrılan para gün geçtikçe artıyor.

Bu araştırmalardan sonuncusu geçtiğimiz aylarda Gümrük ve Ticaret Bakanlığı tarafından yapılmış. “İsrafın Boyutu” başlığını taşıyan araştırmaya göre:

* Ülkemizde ekmek israfı ürkütücü boyutlarda.

* Her yüz kişiden on tanesi ekmeği ihtiyacından fazla alıyor ve tüketemeyince çöpe atıyor. * 

* Otellerdeki açık büfeler tam bir israf kaynağı.

* Fiyatları yüksek akıllı telefonlar ise her yüz kişiden seksen dördünde bulunuyor.

Akıllı telefonların yoğun satışları “tüketim çılgınlığı” olarak tanımlanıyor. Zira “ihtiyaçtan çok, artık modeli için alınıyor. Bu da beraberinde israfı getiriyor“ diyor uzmanlar. Telefon modelleri yaklaşık üç yılda bir değişiyor.

* Yüz kişiden ancak on dördü tasarruf yapabiliyor.

* Gazete, kitap ve dergi için yapılan harcamalar, her yüz kişiden elli yedisi için zorunlu ihtiyaç hükmünde.

* Kültür san’at faaliyetlerine para harcamak ihtiyaç dışı tüketim olarak görülüyor. (Yeni Asya, 4 Eylül 2017)

HÜLÂSA

Araştırma, kültür ve sanat faaliyetlerinin lüzumsuzluğuna inanan, buna karşılık ekser insanın (% 57) matbuatı zorunlu ihtiyaç olarak gördüğü bir toplum olduğumuzu gösteriyor. Anlaşılan televizyon ve internet kültür, san’at faaliyetleri ve eğitim için yeterli görülüyor.

Beri yanda her yıl tonlarca ekmeğimiz çöpe atılırken, cep telefonu bir tarafa buğday, saman dahi ithal ediliyor. Et fiyatları devamlı artıyor.

Her konuda israf had safhadayken şikâyete hakkımız var mı?

Görülen o ki, israf konusunda farkındalığımızı arttırmadığımız, alışkanlıklarımızı değiştirmediğimiz müddetçe başımıza gelecekleri tahmin bile edemeyiz.

“Allah israf edenleri sevmez” âyeti çok net.

Fazla söze ne hacet?