Ulaşımı, ticareti, beslenmesi, sağlık hizmetleri kendi yapısına özgü sistemlerle yürütüldüğü gibi insanlar arası iletişimi de kendine özgü… Merkez artık nüfusu kaldıramadığından yaklaşık yirmi yıl öncesinden uydu kentlerle şehir yeniden yapılanıyor. Bunlar adeta yeni İstanbul diyebileceğimiz kendi içinde birer ayrı şehir gibi düzenlemiş yerleşim birimleri… İşte geçtiğimiz günlerde bir seminer vesilesiyle bu yerleşim beldelerinden birinde idim. Yeri gelmişken belirteyim; Birkaç ay önce İzmir’de verdiğimiz Bediüzzaman Hazretleri ve neşriyat konulu seminerin İstanbul’un farklı semtlerinde hanımlarla birlikte değerlendirmesini yapıyor “neler yapabiliriz?” konuşuyoruz. Sohbet mekânına gitmek için buluştuğumuz kardeşlerimiz yolda şevkle anlatıyor. Ben de onları sevinçle ve ibretle dinliyorum:

KÜÇÜCÜK BİR MEDRESE-İ NURİYE

“Kiradaydık, uygun ödemelerle burada aldığımız eve taşındık. Ama sitelerde hemen hemen kimse yoktu. İnşaatlar devam ediyordu. Bıraktığım semtteki Risale-i Nur sohbetlerini burada da başlatmayı çok arzuluyordum. Kimi zaman balkona çıkıp “Hey hanımlar burada Risale-i Nur sohbeti yapabiliriz!” diye bağırasım geliyordu. Önce komşularımdan başladım. “Kur’ân tefsiri okuyacağız. Arzu ederseniz buyurun!” diyerek kapı kapı dolaşıp evime dâvet ettim. Önce “acabalarla” çekingenlikle başlayan dostluklarımız, şimdi “Beni buradan kovsanız bile gitmem!” diyen muhabbetli kardeşlik bağlarına dönüştü. Böyle başladık ve gittikçe sayımız arttı. Zamanla daha geniş mekânlara ihtiyaç duyduk. Sonra haftanın hemen her günü kullanabileceğimiz küçücük de olsa bir mekân nasip oldu. Risale-i Nur sohbetlerine gelen bütün hanımların hayalinde sadece bize ait olan bir mekâna sahip olmak vardı. Küçük katkılarımızla olabilecek bir şey değildi. Biz de küçük gıda kermesleriyle bir fon oluşturmaya çalıştık. Bu arada yeni yapılan sitelerdeki daireler için de kur’aya dâhil olduk. Amacımız sadece hanımlara ait bir hizmet mekânıydı. İki kişi katıldık. Binlerce kişinin içinde birimize çıkmazsa diğerine çıkar diye düşünüyorduk. Rabbimizin bir lütfu ikimize de çıktı. Şimdi “birini satıp diğerinin ödemelerini mi yapsak?” diye düşünüyoruz. İşte samimiyet, ihlâs, rızayı İlâhî asıl olursa, Cenâb-ı Hak hiç umulmadık yerlerden, umulmadık nimetler ihsan ediyor!

Hanımlar şefkat yönleriyle ihlâsla iman hizmetine sarılırlarsa neticesi de işte böyle fütuhatlar oluyor. Bediüzzaman Hazretleri Hanımlar Rehberi’nde hadislerden çıkardığı bir netice ile hanımlar arasında ahir zamanda iman hakikatlerinin ziyadesiyle inkişaf edeceğinin müjdesini vermiyor mu?

BEDİÜZZAMAN HAZRETLERİNİN TAVSİYESİ

“Herbir adam eğer hanesinde dört beş çoluk çocuğu bulunsa, kendi hanesini bir küçük medrese-i Nûriyeye çevirsin. Eğer yoksa yalnız ise, çok alâkadar komşularından üç dört zat birleşsin ve bu heyet, bulundukları haneyi küçük bir medrese-i Nûriye ittihaz etsin. Hiç olmazsa işleri ve vazifeleri olmadığı vakitlerde, beş on dakika dahi olsa Risâle-i Nur’u okumak veya dinlemek veya yazmak cihetiyle bir miktar meşgul olsalar. hakîki ilim talebeleri gibi, onların maîşetlerini temin husûsundaki adi muameleleri de bir nevî ibadet hükmüne geçebilir.”

(Bediüzzaman Said Nursî, Emirdağ Lâhikası-l. s. 101.)