Eski tarihli sayılar
|
Cevher İLHAN |
|
“Said Nursî” atfı... (3) |
 |
|
Gerçek şu ki Başbakan’ın partisinin kongresinde peşpeşe sıraladığı isimlerin en bâriz hususiyetlerinin başında mağduriyetleri ya da düşünceleri ve san’atları uğrunda çektikleri çileler, sürgün edilmişlik ve kıymetleri bilinmemişlik benzeri “ortak noktalar” gelmekte. Ne var ki Neşet Ertaş, Şivan Perver, Sabahat Akkiraz, Cem Karaca, Tatyos Efendi ve Ahmet Kaya gibi çoğu san’atçı ve türkücülerden oluşan “liste”nin en sonuna eklediği “Said Nursî’nin bu “ortak noktalar”ın ötesinde daha ayrı ve özellikli bir durumunun olduğu gözlerden kaçmakta. Gerçek şu ki Said Nursî’nin daha Osmanlı döneminde başlayan fikrî aksiyonu devrin ulemâsı tarafından takdir edilmiş; “zamanın eşsizi, zamanında kendisi gibi görülmedik olan, hayret verici özgün fikirlere sahip olup kimseye benzemeyen” anlamında “Bediüzzaman” lâkabı verilmiştir. Bediüzzaman’ın millet tarafından da kadri bilinmiş; tek partinin ceberrût devrinde bütün baskılara, yasaklamalara, hapislere ve engellemelere rağmen, daha matbaaya geçilmeden Kur’ân tefsiri olan yüzbinlerce Risâle tek tek yazılmış, çoğaltılmış; “iman, tekniğe meydan okumuştur.” Bugün milyonlarla insan Bediüzzaman’dan istifade etmekte, Nur Risâleleri her tarafta gürül gürül okunmakta. Said Nursî’nin kıymeti Anadolu ve İslâm âlemi ile sınırlı kalmamış; bütün dünyayı ve insanlığı sarmıştır. Kırka yakın dile tercüme edilen Risâle-i Nurlar, dünya radyo ve televizyonlarında okunmakta, üniversitelerde hakkında tezler hazırlanmakta, geniş araştırmalar ve tartışmalar yapılmakta… Özetle millet zaten “Said Nursî”ye sahip çıkmıştır ve çıkmaktadır. Devletin, siyasetin ve yöneticilerin Said Nursî’ye ihtiyacı vardır. Bu da sâdece ismini “telâffuz”la değil, topyekûn fikirlerinin etraflıca ele alınıp sahip çıkılmasıyla olur.
SAİD NURSÎ’NİN MÂNEVÎ TÂMİR VE ISLÂH ÇÖZÜMÜ… Bundandır ki “açılım” ve “demokratikleşme”de Said Nursî’nin ismine atıfta bulunup kamuoyundan alkış alanların, Bediüzzaman’ın “Şark meselesi”ne ve demokrasi ve hürriyetlerin temini hakkındaki içtimaî tesbitlere de kulak vermeleri gerekir. Yapılacak olan, Başbakan’ın, “Onsuz Türkiye’nin mâneviyatı eksik kalır” dediği Said Nursî’nin, Osmanlı’nın son döneminden Cumhuriyet’in çok partili sistemine geçilmesine kadar bütün devrelerde, Kur’ân’ın temel târiflerine göre anlamlandırdığı ve formülleştirdiği “mânâsız isim ve resim”den âzâde gerçek demokratik hürriyetçiliğinin örnek alınmasıdır. İslâmı hayatın dışına iten, eğitimi “dinden tecrid”le mâneviyatsızlaştıran, inanç ve ahlâkî değerlerden mahrum sistemin, Kur’ânî-mânevî esaslarla tâmiri ve ıslâhıdır. Bu noktadan, Millî Mücadeleyi ve Kuva-yı Milliye’yi destekleyen Bediüzzaman’ın, Anadolu’nun ecnebilerin istilâsı ve başşehir İstanbul’un İngiliz işgali altında bulunduğu menhus mütârekenin en zorlu zamanlarında Kürt Teâli Cemiyeti Reisi Abdülkadir’den gelen “Kürdistan kurma” teklifine verdiği cevabın anlamını değerlendirmeli. “Kürdistan’ı değil, Osmanlıyı ihya edelim” diye karşı çıkıp, “Allah-û Zülcelâl Hazretleri, Kur’ân-ı Kerim’de ‘Öyle bir kavim getireceğim ki, onlar Allah’ı severler, Allah da onları sever’ diye buyurmuştur. Ben bu beyân-ı İlâhî karşısında düşündüm; bu kavmin bin yıldan beri âlem-i İslâmın bayraktarlığını yapan Türk milleti olduğunu anladım. Bu kahraman millete hizmet yerine, dörtyüz elli milyon hakikî Müslümanın kardeşliği bedeline, birkaç akılsız kavmiyetçi kimsenin peşinden gitmem” diye verdiği cevabı iyi anlaşılmalı. (N. Şahiner, Bilinmeyen Yönleriyle Bediüzzaman Said Nursî, 229) Israrla dâvet edildiği ve “hoşâmedi (hoş geldin) merâsimi” ile çağrılıp alkışlarla kürsüye gelerek Anadolu gazileri için duâ edip zaferin muvaffakiyeti için duâ ettikten sonra, mebuslara neşrettiği on maddelik beyannâmede dikkat çektiği tesbitlere kulak verilmeli… SAİD NURSÎ, İYİ OKUNMALI… Keza, “Efendim! Sizin nüfuzunuz kuvvetlidir. Bu harekâtımıza iştirak buyurur yardım ederseniz, gâlib oluruz” diye kendisini kıyama iştirake çağıran Şeyh Said’e yazdığı “ikaz mektubu”ndaki mânâ iyi okunmalı. Bu mektuptaki, “Türk milleti asırlardan beri İslâmiyetin bayraktarlığını yapmıştır. Çok veliler yetiştirmiş ve şehitler vermiştir. Böyle bir milletin torunlarına kılınç çekilmez. Biz Müslümanız, onlarla kardeşiz, kardeşi kardeşle çarpıştıramayız. Bu şer’an câiz değildir. Kılınç, hârici düşmana karşı çekilir. Dâhilde kılınç kullanılmaz. Bu zamanda yegâne kurtuluş Çâremiz, Kur’ân ve iman hakikatleriyle tenvir ve irşad etmektir. En büyük düşmanımız olan cehli (cehâleti) izâle etmektir. Teşebbüsünüzden vazgeçiniz. Zira akim kalır. Birkaç cani yüzünden binlerce mâsum kadın ve erkekler katledilebilir” cümlesinin anlamı doğru anlaşılmalı. (a.g.e.) İsyana iştirak için “izin” isteyen Kör Hüseyin Paşa’ya, “Askerler bu vatanın evlâdıdır; senin ve benim akrabamdır. Kime vuracaksın? Onlar kime vuracak? Düşün, idrak et. Ahmed’i Mehmed’e, Hasan’ı Hüseyin’e mi kırdıracaksın?!” ihtarı idrak edilmelidir.. Said Nursî’nin isminin zikredilmesi elbette önemli. Ancak asıl önemli olan, Bediüzzaman’ın meseleye, mânevî adeseden getirdiği “İslâm kardeşliği” eksenindeki temel târif ve çözümlerin araştırılıp tatbikidir. Said Nursî’nin hayatî önem taşıyan fikirlerinin demokratikleşme ve “açılım”da referans alınmasıdır; yalnız “ismi”nin telâffuzuyla kalınmamasıdır… 10.10.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
