Bediüzzaman sıradan bir âlim, bir mütefekkir, bir müfessir değil.
İslâm medeniyetini yeniden ihya ve inşa edecek bir medeniyet projesini ortaya koyan dünya çapında değerdir.
Okunmayı, incelenmeyi bekleyen Risale-i Nur bunun en açık, kesin belgesidir.
İslâm medeniyetini, başta iman esasları, ibadet-İslâm şartları, ahlâk (ruh ve duygu eğitimi, terbiyesi) ukubat meseleleri üzerine bina eder.
Bunları bütün psiko-sosyal yönleriyle ele alır.
İslâm ilimleri literatüründeki, yani, tefsir, hadis, kelâm, fıkıh, tasavvuf, ahlâk, tarih, ruhiyet (psikoloji), içtimaîyat (sosyoloji) ve sair bütün ilimlerdeki kelime ve mefhumları kullanır ve hakikatlerini ispat eder.
İslâm felsefesini bütün yönleriyle ortaya koyar. Her suale cevap verir.
Dine, maneviyata savaş açan Materyalizm, Darvinizm, kapitalizm, sosyalizm, Marksizm, Freudizm, feminizm gibi felsefeleri Tabiat Risalesi, Hüve Nüktesi, Sünûhat, Hanımlar Rehberi vs. ile ilmen çürütür yerle bir eder.
Kur’ân ve Sünnet-i Seniyye’nin bu zamandaki içtimaî, siyasî ölçü, prensip ve stratejilerini de başta Münâzarât, Hutbe-i Şamiye, Sünûhat, Lâhikalarda en ince detaylarına kadar belirler.
Şiddeti, menfi hareketi, Deccalizm/Süfyanizm, batıl felsefelerin, vahşi kapitalizmin siyasetlerini, olumsuz hizmet tarzını reddeden Bediüzzaman’ın bu modelini uygulamaktan başka çare yoktur.
Meselenin bu boyutunu, İslâm dünyası Bediüzzaman’ın metoduna muhtaç diyen Suriyeli tanınmış âlim, rahmetli Prof. Dr. Muhammed Said Ramazan el-Butî şöyle ifade etmişti:
“Bediüzzaman’ın yaptığı mahkeme müdafaalarında dâvâsını savunurken M. Kemal’e karşı da son derece akıllı bir strateji yürüttü. Arap ve İslâm dünyası, o müdafaalarda da ifadesini bulan şekliyle, bir örnek olarak Üstadın bu duruşuna, bu tarzına muhtaçtır.
“Dâvetçi insanlar arasında silâha sarılmadan, şiddet kullanmadan dâvâ yürüten bir insan yok. Kendileri ile devlet ve siyaset arasındaki dengeyi kuramıyorlar. Ya siyasete girip kendilerini kaybediyorlar. Ya bir şekilde silâha sarılıyorlar. İki taraftan biri zarar görüyor. Ya çatışacak, ya da siyasete girip onlar gibi olacak; o zaman da irşad vazifesi yok olacak tabiî. Demek onlar bir örneğe muhtaçtır. Örnek de Üstad Bediüzzaman’ın metodudur.” (Yeni Asya, 04.02.2011.)
Bediüzzaman’ı nazara almadan siyasette de sonuç alamazsanız!