Müslümannın kelime mânâsı ise, kendinden emin olunan kişi demektir. Zaten, ana ilkesi tevhid (birlik) olan bir dinin; ayrılığı, tefrikayı, zulmü, kavgayı hoş görmesi asla düşünülemez. 1

Ancak, Hıristiyanlık, hattâ Protestanlığın kavramı olan fundamentalizm, radikalizm vs, bütün dünyada, İslâm hakkında gelişigüzel kullanılır oldu.

Felsefenin nazarında insan önemli değildir. Araba insandan daha önemlidir. Dolayısıyla araba olmak daha iyi!

New York şehrinde (...) zenginlerin köpeklerinin arkasında uşaklar altından yapılma pislik temizleyiciyle dolaşıyor. Köpeklerin özel ruh doktorları var. İnsanlar perişan. İnsanlık hâlâ Asya’da var.2

Bugün dünyayı saran şiddetin altında bilhassa Batı materyalizminin, insanlığı cinnete sürükleyen kartezyen ikiliğinin çok derin etkileri var.3

“Karıncaya ayak basmayı, insanlara sert, haşin bakmayı, asık suratla karşılamayı, eziyet etmeyi; arkadan konuşmayı bile dehşetli günah ve gıybet” sayıp, sözlü şiddetten dahi men eden İslâmiyet, nasıl şiddetin kaynağı olabilir? Şu mantıklı yaklaşıma kim itiraz edebilir? 

Aklı başında hiç kimse, İslam dininden siyasi bir ideoloji üreten İslamcılıkla, hele amaçlarına şiddet yoluyla ulaşmak isteyen totaliter İslamcılıkla, temel düsturlarından biri ‘Dinde zorlama yoktur’ diyen İslâm dinini özdeşleştiremez. Nasıl ki, ondan üretilen totaliter ideolojiler, insanların özgür ve eşit yaşama ideali olan sosyalizm fikriyle özdeşleştirilemeyecek ise. Dinsel bağnazlık her yerde korkunç biçimlere bürünmüştür. Ama eğer şiddetin ölçüsü, derecesi de önemli ise, radikal İslamcıların son yirmi yılda İran’da, Cezayir’de, Mısır’da, Sudan’da, Afganistan’da, Türkiye’de ve başka yerlerde işledikleri cinayetler, tarihte Hıristiyanlık adına yapılan katliamlar, sergilenen vahşet yanında çocuk oyuncağı gibi kalır... Ne din savaşları, ne Protestan katliamları, ne Yahudi kıyımları ve Soykırım’ı, ne de Engizisyon İslam’dan kaynaklandı. 4

Dipnotlar: 1-Prof. Dr. Ahmed Akgündüz vd., Kur’ân’da Evrensel Hoşgörü, Nesil, İst., 1997 s. 10.) 2-Prof. Sinanoğlu, agg. 3-Prof. Aydın, Zamansız Sözler, s. 32. 4-Şahin Alpay, Milliyet, 3 Şubat 2000.