Zira, günümüz siyasetini Deccalizmin/Süfyanizm kurgulamıştır. Onun kurguladığı siyaset, “yalancı, gaddar, menfaat üzerine dönen canavar” siyasettir.

Dindarlar iktidara geldiğinde -şekilde görüldüğü gibi- bu rejimlerin prensiplerini uygulamak zorunda kalacaklardır. O zaman dindarlıkları elden gider.

Şöyle düşünelim: Dindar bir futbolcu, oyunu dinî kurallara göre oynayabilir mi? Meselâ, “Ben maçta eşofman giyerim, futbola ayaktopu, faullere mekruh, penaltıya ceza derim kimse bana karışamaz” diyebilir mi?

Günümüz siyasetiyle uğraşan dindarlar; siyaseti bugünkü kurallarıyla oynamıyor mu! Şimdiki siyaset şan, şöhret, yalan propaganda üzerine kurgulanmamış mı? Siyaseti “din adına, dindarlık hesabına” yaptıklarından dini alet ederler.

Yaptıkları yanlış hareketleri dine ve dindarlara yıkılmıyor mu? O zaman, din bunlara müsaade ediyor hissi uyanır. Bu dehşetli bir cinayet olmaz mı? Eğer Bediüzzaman’ın öngördüğü gibi, iktidara hürriyetçiler, demokratlar gelirse; yaptıkları olumsuzluklar, kendilerine mal edilir!

Aslında Bediüzzaman, “Dindarlar iktidar olmaya çalışmasın” derken, onlara acımış, “siyaset bataklığına” düşüp dindarlıklarının yok olmasına gönlü razı olmamıştır!

Diğer taraftan hürriyetçiler, demokratlar veya başka bir parti iktidar olsa, bu kadar yolsuzluk, adaletsizlik, hukuksuzluk, keyfilik yapamaz! Neden? Zira, demokrasinin gereği “şeffaflık ve sorgulama”ya tabi tutulurlar, muhalefetin kontrolünde olurlar. Dindarlar bile onlara şiddetle karşı çıkarlar.

“Siyasal dindar/dindar siyasalcıların” zihniyeti şudur: “Çalacaksa dindar çalsın, ne pahasına olursa olsun dindarlar yönetsin!” Bu, çalıp-çırpma, haksızlık ve zulüm gibi her türlü olumsuzluklarda biribirine yardımcı ve destekçi olmayı getiriyor! Dini de alet ederek, ”sorgulanmayı, şeffaflığı” engelliyor.

O zaman dindarlık kalır mı? Deccalizmin/süfyanizmin, Kemalizmin kolları “ifsat, ahlâksızlık, zındıka komiteleri” kurguladığı siyaset oyununu, onların kurallarıyla oyna- mazlarsa, o zaman tam siyasetçi ve başarılı olamazlar!