Doğu, Batı emperyalizmine bir tepki olarak doğup, daha ziyâde, “slogan ve hissiyat” üzerine binâ edilen “siyasal dincileri” yönlendiren “gizli ifsat komiteleri”, bir tuzak daha kurdu: Kimliğini bulup intibah ve gayrete gelmeye çalışan Müslüman gençliği; “siyasetin” kavgalı, gürültülü, müfsit labirentlerine çekti.
Oliver Roy’un 1992’de yayınlanan “Siyasal İslâm’ın İflâsı” adlı eserinde, “siyasal İslâm’ın iktidara gelebileceği, fakat tutunamayacağı tezi”, sadece uzak görüşlülüğünü ifâde etmiyor. Bu, aynı zamanda, İslâm âlemi için yapılan menhûs plânları gösteriyor:
İslâm âleminin dinamizminden ürken beynelmilel “ifsat komiteleri”, dessasane plân ve faaliyetlerle Mısır, Tunus, Fas, Cezayir, Türkiye gibi İslâm ülkelerinde, “siyaseti önplâna” alarak, dindarları da içine çekerek, dine meyleden gençliği, siyasetin vahşi, ruhsuz kulvarına iterek, yozlaştırdı ve etkisizleştirme operasyonuna dönüştürdü.
“Siyasal dinciler” dini yozlaştırdı. Dindarlığı bitirdi. Sanki din, baskının kaynağı anlayışını zihinlere ekti. Dindarı, boğazına kadar “yolsuzluk, hırsızlık, rüşvet, haksızlık ve zulmün” girdabına çekti.
Öyle bir kargaşa ki... Süleyman Demirel, bir tesbitinde şöyle diyor:
Birisi bir şey söylese öbürü hemen ayağa kalkıyor: ‘Vay, sen şeriatçısın’ diyor. Öbürü bir şey söylese, ‘Sen kâfirsin, yobazsın’ diyor. Böyle bir yere varılmaz. Devrimler falan diye de lâfa girilince işin içinden çıkılmıyor. Ben bu konuyu açtım, arkamdan gelen olmadı. Gene açıyorum: Gelin, cumhuriyet, demokrasi, laiklik, Müslüman meselesinde bir uzlaşmayı bulalım. Bunu bulamazsak laik-antilaik, inançsız-inançlı tartışmalarından kurtulamayız. Bunların ise hepsi bölücüdür. 1
Böylece, “ideoloji” kanalına sokularak “siyasallaştırılan” İslâm’a karşı cephe alanlar da, “Siyasal İslâm”ı toptan, kolaycı indirgeyici ve mahkûm edici bir kavram olarak kullanarak; kamusal sahadaki her türlü “dinî görünüm”ü bir tehdit olarak algılayıp veya algılatıp onun uzantısı diye yaftalayrak bastırma çabasına giriyor.
Halbuki, her toplumda, her din ve düşüncede olduğu gibi İslâm ülkelerinde de radikal, marjinal, fanatik gruplar, antidemokratik tavır ve düşüncelerin bulunması normal. Anormal olan, bunlar bahane edilerek, bütün bir toplumun omurgasını teşkil eden “mütedeyyin”, yani, “hakikî dindarları” da aynı kategoriye sokulması.
Batı toplumu içinde doğup büyümüş biri olarak ihtidâ eden Dr. Colin Turner, onlara şuûrsuzca âlet olmamak için şu önemli uyarıda bulunuyor: Aşırılık, hele bir de dinî duygularla renklendirilmişse Batının zayıf noktasıdır. Batı basını için uzak beldelerden birinde ‘Amerikaya ölüm!’ diye bağıran, ihtilâl ve şeriat isteyen binlerce öfkeli Müslümandan daha güzel, daha sevimli ve daha nefis hangi manzara vardır? Batı artık İslâm’ı yanlış tanıtmak için, zahmete girmek zorunda değildir. Bunu, onlar adına biz yapıyoruz. Onlara ise sadece filme çekip göstermek kalıyor. 2