Gandi, silahsız direndi topa tüfeğe. 

Said Nursî zaten hazırlanmış Kâinat Mektebi’ne çağırdı herkesi. 

***

Niye böyle yaptılar?!... 

Silâhın “silâh” olmadığını gördüler. 

Okulların işlerinin çoktan bittiğini böylece duyurmuş oluyorlardı. 

(Okullara gidin/gitmeyin meselesi ayrı... Biraz ayıralım diye gerçeği ve sanalı.)

***

Kastamonu’da kendisini görmeye gelen liseli gençlere tavsiyesi, bütün bir dünyaya yeni bir maarif/eğitim pusulasıydı.

Tuhaflığa bak ki adım başı açılan okullar, vakit kaybından öte bir yere gitmiyordu. Gidemezdi çünkü insan eksenli değildi dersler, derslikler... 

İşin kolayına kaçtıkça her şey gün gün zorlaşıyordu. Bu aldatmacayı hem anlamak ,hem anlatmak öyle herkesin harcı değildi.

Fakat o lise talebelerinin şahsında herkese diyeceğini demişti: “Muallimleri değil; fenleri dinleyiniz.”

***

Bunun üzerinde niye durmadık? Bu söz öğrencileri o ân teskin, teselli etmek için söylenmiş bir cevap değildi ki...

Bir dönümün, dönüşümün işaret fişeğiydi. Zaten onun yazdıkları da her yerde okunacak ders kitaplarıydı. Biz duymadık gibi yaptık. Kalktık harıl harıl ders kitapları hazırladık. Hazırlamaya da devam ediyoruz. 

İnsanın bu kendisinden kopuk kitaplarla geleceği yerlere geldik:

Merhametsizlik... Cimrilik... Yaşar gibi yaşamaklar... Yetmeyen vakitler... İsraf, israf, israf... Gevezelikler... Gürültülü evler, sokaklar, okullar...

***

Eğitim karma ve karmakarışık. 

Kimse mecbur olmasa devlet okullarına çocuğunu veresi değil. Gerçi özel okullar da “özel” değil. Adı öyle... Ötekilerden ayrı olarak bir bardak çayları ve biraz fazla tebessümleri var. Sonuç pek değişmiyor.

Ne olacak bu karışık eğitim? 

Eğitimi -sadece- eğitimcilere teslim edip işimizi gücümüze dalarsak; daldığımız işlerden de bir meyve toplayamayız. 

Zaten bu dert hepimizin. 

Kitaba uzak okullar böyle olur: Adı var; kendi yok olur. Ders bitsin; evimize gidelim!

***

Veliler ne kadar rahat. 

Çocukları okulda yarınlara hazırlanıyor (!) Öyle değil. Sadece gün doluyor. Eğitime gün doğmuyor. 

Eğitim aslında zor değil, ama zorlu bir iş. 

***

Boş çuval ayakta durur mu! Futbola ayrılan paranın binde biri yok ki eğitimde. Öğretmen kendi derdini halledememiş ki öğrencisiyle yoğrulsun. 

Eğitimi kendi halinde yürüyen bir şey zannetmeye devam edelim de... nereye kadar! Fabrika gibi okullardan özel adamlar çıkar mı!

***

Eğitimin başındakiler bile bu eğitimden şikâyetçiler, ama bir adım atan da yok. 

Böyle giderse atılmayacak da... 

On iki yıl zincirli eğitime ısrarla devam; çocukların gelişmemesi adına alınmış bir tedbirdir. 

İsterseniz bekleyin görün. 

Daha şimdiden işin ne kadar sanal ve yalan olduğunu görenler görüyor; zira sonuçlar ortada...

***

Eğitimden tarıma bu dökülüş hayra alâmet değil! 

Meselâ meslek liseleri ihtiyaçlara göre üretime yönlendirilse... 

Sebzecilik, meyvecilik, arıcılık, hayvancılık... gibi. 

Fabrikaların yanında olsalar bir de... Bu okullar işe yara hale gelir. 

***

Gıda fiyatları dünyada düşerken bizde altınlaştı. Neslimiz cılızlaştı. 

Et girmeyen eve dert girer. 

Çember daralıyor. Nutukları bırakalım; gerçeğe dönelim. 

Hayal kurmayı, şiiri bize bırakın; sizler şu paralı işlere bakın bari. 

Patates ithal etmeyi düşünüyor; çayı ola ola çay, muz, ceviz, badem... ithal ediyoruz. İnsaf! Meslek liseleri işte bu işlere yönlendirilse ya! 

***

Okulu 12 yıla yaydınız ya... 8 seneyi az buldunuz ya... Ve bunu da yenilik gibi ilk gibi pazarladınız ya... 

Aynı boy sıralarda 12 yıl... 

Mimar Sinanlar yetişse de ve ben de yanılsam bari!

***

Eğitim kesin kararlı:

“Ben çocuklara hem Türkçe  hem matematik öğretmem hem de bunları başkalarına da yâr etmem!” diyor. Haydi bakalım?!...