Düzce’nin Gölormanı Köyüne gidecektik. Beyi bir motorsiklet kazasında vefat eden yeğenimin anası, babası yoktu. Annesi bir süre önce kaserden, babası kardeşim Arif Sandıkçı de bir ameliyat sonucu bir kaç sene önce vefat etmişti. Yani yetimdi. Epeyce zaman da zıyaretine gidememiştik. 

Düzce Gölormanı Köyü’ne vardık. Yeğenim bizleri ve yengelerini görünce çok sevindi. Yanımızda kızım Fatma da vardı. Yeğenimizin damatları ve eşleri bize ‘hoş geldin’ demek için gelmişlerdi. Güzel muhabbet ettik. Ertesi gün Gölormanı mesire yeri Toptepe’ye çıktık. Orman idaresine ait güzel bir mesire yeri. Orada amca oğlu Muzaffer Sandıkçı’nın güzel ikramlarını aldık. Yer konum itibarı ile bir tabiat harıkası idi.

Ertesi akşam yeğenimizin evine bizileri görmek için ikinci kızının kayınpederi Mustafa Cüre bey geldi. Tanıştık, güzel sohbetler eyledik. Kendisi bir hizmet ehli. Köyleri oldukça büyük bir köy “Aydınpınar Köyü”. Hacı efendinin anlatığına göre köylerinde resmi Kur’an kursu varmış ve elli kadar talebe mukaddes kitabımız Kur’an’ı Kerim’i ezberliyorlar, yanı hafızlık yapıyorlar. Hacı efendi diger birkısım arkadaşları ile birlikte o çocukların okumaları için yardımcı oluyorlarmış. Cenab-ı Hak ülkemizin her yerinde hizmet ehlinin sayılarını çoğaltsın.

Sohbetimiz koyulaştı. Mustafa bey Yeni Asya gazetesinin abonesi olduğunu söyledi. Ben de kendisine zaman, zaman Yeni Asya’da yazılar yazmaya çalışan Ali Sandıkçıoğlu olduğumu söyledim.

Biraz daha birbirimize ısındık. Cebinden telefonunu çıkarttı. Birisine telefon etti. Osman hoca diye hıtap ettiği zata “Hocam çayınız bitti mi?” dedi. Aldığı cevap bitmemiş olacak kı, Mustafa bey bana dönerek “Ali bey, arkadaşlarımız Gölormanı Köyünün bir mahallesinde sohbet ediyorlar. Uygun görürseniz onları bir zıyarete gidelim” dedi. Ben de “Hay, hay olur gidelim” dedim. Ve akşam saat 21 gibi Mustafa beyin arabasına binerek bahs edilen yere gittik. Arkadaşlar orada toplanmışlardı. Bu kardeşlerimiz Yeni Asya gazetesi okuyucuları idi.

Aralarında iş sahlıpleri, emekliler ve çeşitli mesleklerde çalışan arkadaşlar vardı. Bediuzzaman Saidi Nursi Hazretlerinin eserlerinden “merhamet”le alakalı bir bölümü bir arkadaş güzel Türkçesi ile okudu.

Zaman, zaman bazı açıkllamarda yaptı. Sonunda bir arkadaş aşrı şerif okudu. Fatihadan sonra ev sahibinin ikramlarını aldık. Ve gerçekten çok çok güzel bir sohbet eyledik. Ben kendimi tanıttım. Süleyman Efendi Hazretlerine mensup olduğumu söyledim. Arkadaşların bu defa tabir caizse sevgileri katlandı. Muhabbetimiz iyice koyulaştı. Kendilerini tebrik ederim. Büyük fedakârlıklar yaparak iş gününde bile toplantılarını aksatmıyorlar. Aralarında sevgi var, saygı var. Din kardeşliği ne güzel bir şey.

İçlerinden birisi “Arkadaşlar haftaya ben olmayacağım. Nasıp olursa yurt dışına gideceğim” diye mazeret beyan etti. Bir süre daha oturarak izin isteyerek kalkıp esas evimize geldik. Bir süre daha evde sohbet ederek tekrar Allah (c.c) nasıp ederse ileriki zamanlarda buluşmak üzere Mustafa beyle vedalaştık.

Ertesi sabah İstanbul’daki kizımdan bir telefon aldım. Üzücü bir haber verdi. Elli seneden fazla komşuluk ettiğimiz, aslen Trabzonlu Samiye Seyhan vefat etmişti. Kendisini tanıdık tanıyalı salıha bir hanım efendi olduğunu gördük. Her ne kadar cenazesine katılmak istedi isek de trafiğin azizliğine uğradık ve katılamadık. Mevlam rahmet eylesin.

Yazımı sonlandırırken dünyanın çeşitli memleketlerinde ve ülkemizin neresinde olursa olsun, Allah, Lillah için halisane hizmet edenlerin Mevlam yardımcıları olsun. Bütün kardeşlerimizi fitne ateşinin şerrinden korusun. Cümleniz Mevlaya emanet olunuz derim.