*

Para; kaç para eder;

Ölüm kapıya dayanınca!

*

Para ile imtihanı kazanmak için geçici kaybetmeleri göze almak gerekiyor. Dünya geçici, ama insanlık ebedî...

*

İnsanı unutarak yaptığınız her şey; bir şeye yaramaz...

*

Ertelemekten elinde “şimdi” kalmıyordu! Elinde “şimdi” kalmayınca... yaşamış olur muydu!

*

Bir de konuşuyor;

Ağzında kelime yok!

Geveze

*

Can kulağın yoksa... niye 

dinliyorsun beni?!...

*

Herkes, kendi içini yapsa; içsiz kimse kalmaz!

*

Hayatın bir kenarı şiir... kim bilir kaç kenarı...

*

Bir gün olacak diye ümidim olmasa bunları konuşmazdık belli ki de!

*

Bir şeyler yanlış gidiyorsa; “

doğru/lar” nerde?!

*

Yaşamak?!...

Ölümü düşünmeden hem de;

Ölü bir hayat o!

*

Sahte gözle hakikatin görüldüğü nerde görülmüş!

*

Kerli ferli adamlar...

İşin taa  başına geçmişler; büyük lâflar ediyorlar.

Kocaman kocaman rütbeli, havalı, cübbeli adamlar...

Bir dolu maaş alıyorlar.

İşlerin biri bitiyor; onu yitiyor!

Bana bir şey sordukları da yok; işlerine/içlerine ne karışayım;

Onlar bana karışıyor mu; zülf-i yâre dokunmazsam?!...

Neme gerek!

Ben şiir yazarken... kimileri rütbe toplar kimileri cübbe...

Para toplamayı da severler.

Ben işime bakayım; onlara ne karışayım!

*

Acıya hazırsan; mutluluk yakana yapışıktır!

*

Küçüklerin gücü yetmez; savaşı büyükler çıkarıyor.

Hepsi de okumuş, diplomalı...

Okulları (sil) baştan ele alsak;

Okulsuz ve savaşsız hayatlara başlasak.

İyi ki diplomasız Yunus 

Karacoğlan okusa cahiloğlan mı olurdu!

Kim varsa dünyada savaş çıkarmış;

Bildiğim kadarıyla diplomalı...

*

Hülya; uyanıkken görülen rüya...

Rüya; uyurken görülen...

Dünya; zâten rüya...

* Gerçek tarihi ve dilimizi bilsek çok şey değişecek. Bir gün, o gün, ne gün acaba?!... Geç mi kaldık?!... Yanlış duraklar da mı duruyoruz?!...

* İşi gücü madde olanların gününe/gecesine bak, hele!

* Farkındaysan; uyanmışsın demektir; bunun akşamı/sabahı olmaz!

* Çok akıllısın ha; kalbini dinle biraz!..

*

Seni unutmadım; cesaretim yok;

Bu yüzden kaçıp durduğum...

*

Çocuğum!

Cevapların hazır olduğu yerde;

Soru sorma!

*

Bir şey diyeyim mi! Okullarımız “İnsan nedir?” sorusuna cevap ver/e/meden “insan” yetiştirmeye kalkışmış!

*

Ben anlamam; hem büyüyeceksin hem çocuk kalacaksın:

Dilinden yalan dökülmeyecek meselâ!

Meselâ küssen de barışacaksın!

Oyuncaklarını paylaşacaksın!

Yüzün “tebessüm bahar”ı olacak!

Ara sıra ağlayacaksın!

Çocuk nedir, diye sözlüğe bakacaksın!

Kocaman olsan da işte; çocukluğundaki gibi;

Annenin, babanın elinden tutacaksın!

*

Sabah... deyince aydınlanıyor;

Akşam... deyince kararıyorsunuz;

Kelimeler böyle bir şey...

*

Konuşulacak çok şey var; susulacak çok şey...

Heey, konuşsana; bitmeden nefesin.

Ağlayan insanlığa bir çare bulsana!

Heey, sussana;

Yıldızlar konuşuyor, kar bir yâr gibi düşüyor yanağına;

Bi’ kar tanesi sonsuz konuşuyor; heey, sussana!

*

Sen hiçbir şey merak etmez etmez misin; meselâ kendini?

*

Amaaan! Yoruyorsun beni; sessizliğimi duymuyorsun!

*

Dünya... uzun gelir gibi ya...

Değil, değil; tıpkı rüya...

*

Şiir, “lüks” değil mi buralarda! Hangi kitapçı şiir basıp zarar etmek ister!

*

İnsanlık zarar ediyorsa; kârda olan nedir?

*

Kavgayı beceremem. 

Dünya nasıl kazanılır bilmem.

Cehaletim âlemi doldurmuş; dahası sonsuz...

Çekiştirip durma beni!

Sorular sorup durma!

Biraz gökyüzüne bakalım.

Biraz yürüyelim konuşmadan.

Bir değirmen içimiz...

Bir şeyler ne kadar sade...

Bir şeyler ne kadar toz duman...

Yaşamayı unutma vesselâm...