Rabbim kâinatı kusursuz bir şekilde zaten yazmıştı. Binbir isminin güzelliklerini sermiş ve Adem babamıza eşyanın isimlerini ilim olarak yazmıştı. Sonra melekleri Adem’e (as) secde ettirerek onları insanlara enis ve muin olarak yazmıştı. Ademe secde etmeyerek ilk isyanını yapan ve murad-ı İlâhiyi unutan şeytana toprakla ateşi yazmıştı. Havva anamızı yaratarak onu Ademe eş, onda şefkat ve merhamet isimlerini derç ederek insanlığa anne yazdı.

Daha orada başlayıp geçici mekân olan dünyada kıyamete kadar devam edecek olan insanlığın imtihanını yazdı. Sonra Habil ve Kabili iki temsilci yaparak birini şecere-i tuba, diğerini şecere-i zakkum yaparak insanlığa uzun bir yol yazdı.

Sonrasında insanlıkta bu iki yolun yolcularına şeytanı musallat ederek elması kömürden ayıracak şiddetli bir imtihan yazdı.

İmtihan sırrını unutmuş insanlığa Nuh (as) gibi peygamberler göndererek onu insanlığın ikinci babası yazdı. Azgınlaşan Nemrutlara İbrahimler gönderip, ateşle imtihan edip onu kendine halil yazdı. Asiye anamızı Nemruda eş yaparak “kocamın zoruyla dinimi yaşayamadım” diyecek kadınlara verilecek misal yazdı. Sonra gücünü, hikmetini, kudretini, düşmanı olan firavunun sarayında büyüterek gösterdiği, Musalar yazdı.

Zindanlardaki imtihanı oraları medrese yapan Yusuflara yazdı. Hastalıklara ve musibetlere sabr-ı Eyyup (as) ile yazarken, azgınlaşan kavimlerin helaklarını Şuayp, Salih, Lut aleyhimüsselâmın ümmetlerine yazdı.

En önemlisi de en sevdiğini ona en sevgili olan Muhammed Mustafa (asm) Efendimizin nurunu peygamberlerinin alınlarında taşıtarak o asırlara ve zamanlara onun mührünü vurup nurunun aydınlığını yazdı. Tevrata, İncile onun müjdelerini yazdı.

Sonra yaratılış ağacının en güzel meyvesini, insanlığın medar-ı iftiharını, başlarımızın tacı, gönüllerimizin ilacı, “sen olmasaydın âlemleri yaratmazdım” sözünün muhatabı, kainata nur, insanlığa nur, gönüllere ve gözlere sürur olarak göndererek onu bize peygamber yazdı. Ona (asm) Kur’ân’ı indirerek bize kılavuz yazdı. Emir ve yasaklarını, yaşayarak öğreten önder ve şeriatın sahibi yazdı. 

İslâmı dünyaya yayacak sahabeler yazdı. Ömerlere fetihler yazarken, Osmanlara, Alilere şehitlik, Hüseyinlere Kerbelâları yazdı. Gün oldu, İslâmı Endülüslere ilim yazdı, gün oldu II. Mehmedleri Konstantiniye’ye Fatih yazdı. 

Öyle zamanlar geçti, öyle bir asır yaşandı ki, akşam âlim yatan sabah cahil yazıldı. Zulmetler afakı kapladı, Müslüman mürteci yazıldı. Öyle bir Nur gelmeliydi ki acılar bitsin, insanlık nefes alsın. Kur’ân yeniden anlaşılıp i’cazı parlasın. Hazret-i Hasan’dan sonraki son halka tamamlansın, Bediüzzaman’la Risale-i Nurlar yazılsın.

“Yaz kardeşim!...”