Son Gazze katliamıyla otuz beş bin insanı katledip ambargo altında çocukları açlıktan ölüme mahkûm eden soykırımcıları Türkiye’den gönderilen gemilerle besleyip savaş destek malzemesi sevkeden AKP iktidarının İsrail’in destekçileriyle de stratejik işbirliği sürüyor.
Bunların başında Ankara’nın İsrail hâmisi ABD ile İngiltere’ye tavır al(a)maması geliyor.
Malum, 4 Temmuz 2003’te Irak’ın Süleymaniye kentinde işgalci Amerikan conilerinin Mehmetçiğin başına “çuval geçirmesi”ne karşı “hiç olmazsa bir notayla kınansın” uyarılarına da Başbakan Erdoğan “Ne notası, müzik notası mı?” diye karşılık vermişti. Ardından “çuvalcı Amerikalı komutan” ile CIA direktörü orgeneral -11 Temmuz 2011’de- Ankara’da törenle karşılanıp dönemin Kara Kuvvetleri Komutanı Akar’a “madalya” taktılar.
İlk AKP hükûmetinde Irak’ı işgale giden 95 bin Amerikan askerinin İskenderun’dan Nusaybin’e Türkiye topraklarında silah ve mühimmatlarıyla konuşlanmasını içeren 1 Mart (2003) tezkeresi’nin Meclis’te reddedilmesine büyük tepki gösterip milletvekillerine veryansın eden Erdoğan’ın Başbakan olarak imzaladığı -1 Eylül 2004’te Resmî Gazete’de yayımlanan- Bakanlar Kurulu kararıyla “Amerikan gemi ve uçaklarının Türkiye’deki yedi deniz limanı ile altı havalimanında gizli mahiyetteki silâh, mühimmat, askerî teçhizatın ithali, daimi nakil ve tevzii ile ihracı” sağlandı.
SARAY İKTİDARI, ŞANTAJ ALTINDA…
Ve “Trump’ın tâlimatı”yla Büyükelçiliğini İsrail’e taşıyan ve siyonistlere hep destek çıkan ABD ve İngiltere’ye hep sessiz kalındı. ABD’nin “Suriye’de Türk SİHA’sını bilerek düşürdük!” küstahlığına bile Ankara’dan bir cevap veril(e)medi.
Belli ki “Saray iktidarı”, “Amerika’nın Hasımlarına Yaptırımlarla Mücadele (CAATSA)” kapsamındaki ağır ekonomik yaptırımların, milyarlarca dolar ödenmesine rağmen verilmeyen F-35’ler yerine F-16’ların verilmesi beklentisinin, on milyarlarca dolar tazminat iddialı Halk Bank ve Zarrap davalarıyla “Cumhurbaşkanı ile âilesinin Amerika ve yurtdışındaki mal varlığının araştırılması”nın şantajı altında.
Bu yüzden 2004’te Amerika’nın askeri üslerini yığdığı Yunanistan’ın 18 Ege Adasını göz göre göre işgaline yirmi yıldır karşı koy(a)mıyor; hiçbir yaptırım ileri sür(e)miyor. ABD ile işgal koalisyonunun Irak’tan sonra Suriye’nin kuzeyinde 50 bin TIR silâh ve mühimmatla silâhlandırıp koruduğu işbirlikçisi PYD/YPG örgütüne İsrail’in güvenliği hesâbına “uydu devlet” kurdurmasına; küresel emperyallerin taşeronu ve maşası radikal örgütlerin kullanıldığı terör ve tefrika fitnesiyle Suriye’nin parçalanmasına hiçbir ciddi tavır konul(a)madı, konul(a)mıyor.
İncirlik Üssü ile bölgede İsrail’e istihbarat sağlayan Kürecik Radar Üssü’nün kapatılması, en azından komutasının Türkiye’ye devri talepleri hep havada kalıyor.
TÜRKİYE, DİRENÇSİZ DURUMA DÜŞÜRÜLMÜŞ!
Oysa 1967’deki Altı Gün Savaşında AP hükûmeti başta İncirlik ABD’nin Türkiye’deki üsleri kullanmasına izin vermemiş; merhum Demirel, “Türkiye topraklarını Müslüman kardeşlerimizi bombalamada kullandırmam!” irâde ve direnciyle karşı çıkmıştı.
Yine Demirel kucağında bulduğu silâh ambargosunu dayatan Amerikan Dışişleri Bakanı Kissinger’le ABD Başkanı Ford’a “Bizi istemediğimiz sert tedbirlere zorlamayın!” uyarısıyla rest çekerek 25 Temmuz 1975 tarihli Bakanlar Kurulu kararnâmesiyle Türkiye’de sayıları 21’i bulan bütün ABD üs ve tesislerini kapatma kararlılığını göstermiş; Amerikan bayrakları yerine Türk bayrakları çekilmiş; 5 bin Amerikan askeri personeli ülkesine gönderilmiş, ABD’nin bölgedeki istihbaratı yüzde 40 köreltilmişti. (Güneri Cıvaoğlu, Hulusi Turgut’, Milliyet, 7.1.17)
Anlaşılan, yatırım, üretim ve istihdamdan yoksun, “borsa-döviz-faiz” kıskacında hiper enflasyonlu “otoriter rejim”de Türkiye bağımsız direnç gösteremez duruma düşürülmüş.
Kısacası, AKP’nin, akabinde “tek kişilik rejim”in “kazan kazan” sloganlı dış politikasının akıbeti; Türkiye’ye hep kaybettirdi, kaybettiriyor.