’Tabiî ki ‘yürümek’ maksadıyla yola çıkmak şartıyla. Yürümeyi bahane edip ‘anarşi’ çıkarmak, sağı-solu tahrip etmek, hiçbir şekilde ve hiçbir zaman tasvip edilemez ve tasvip etmiyoruz.

Bununla birlikte, kanunların tanıdığı temel hakları dahi sınırlamak, güç gösterisinde bulunmak, gerginliğin artmasından başka bir işe yaramıyor. Pek çok hadisede görüldüğü üzere, kısa sürede sona erebilecek bazı toplantı ve yürüyüşler, uygulanan yanlış tedbirlerle içinden çıkılmaz hal alır. Geçmiş yıllarda yaşanan 1 Mayıs hadiseleri gibi...

Çeşitli sebeplerle 1 Mayıs, ülkemizde gerilimlere sebep olmuştur. En fecisi de 1977 yılındaki hadisedir. 

Tarihe “kanlı 1 Mayıs” olarak geçen bu hadisede, 37 kişi ölmüş, 136 kişi de yaralanmıştı. Aradan bunca yıl geçti, o tarihte tam olarak neler yaşandığı açıklanmadı. Yani, hadisenin failleri tam olarak ortaya çıkarılamadı ve adalet önünde hesap sorulmadı. Neticede Taksim meydanı hep 1 Mayıs’la ve olumsuz yönüyle hatırlandı.

Türkiye’yi idare edenler, 1 Mayıs’ı resmen tatil ve ‘işçi bayramı’ ilân ederek bu meseleyi halledebileceklerini düşünmüş olmalılar ki öyle yaptılar. Ancak görüldü ki kanun hazırlayarak ‘bayram’ ilân etmekle o gün bayram olmuyor. 1 Mayıs’ın resmî tatil ve bayram ilân edildiği ilk yıl kutlamalar Taksim’de yapıldı ve bir problem yaşanmadı. Gazeteler ve siyasetçiler de hep birlikte, “Bakın, ne kadar haklı bir karar aldık. 1 Mayıs bundan sonra her yıl ‘bayram’ olarak kutlanacak” dediler. Fakat bu bayram havası uzun sürmedi. “Kutlamalar Taksim’de yapılamaz” kararı alınınca yeniden gerginlik yaşandı ve maalesef kötü hadiseler meydana geldi. 

Tabiî ki işçilerin yüzlerce problemi var ve 1 Mayıs’ın ‘bayram’ olarak kutlanıp kutlanmayacağı belki de sonuncu sırada yer alır. Sendikalar, işçilerin haklarını savunduklarını söyleyen sivil toplum kuruluşları asıl bu meselelerle ilgilenmeliler. Kamuoyu ile paylaşılan bir tesbite göre işçiler, maddî anlamda 1993 yılının daha gerisindeler. Bütün dünya işçileri bakımından maddî imkânlar daha iyiye doğru giderken, ne oldu da Türkiye’deki işçilerin imkânları geriye düştü? Pak Metal İş Sendikası Genel Başkanı, “Asgarî ücretin alım gücü, 1993 yılının bile gerisine düştü. Giderek yükselen enflasyon ve dolardaki artış, neredeyse şu anda asgarî ücretin alım gücünü 800 lira seviyesine düşürmüş durumda” demiş. (Cihan bülteni, 1 Mayıs 2015)

Mütedeyyin camiaya mensup bir sivil toplum kuruluşu yöneticisi de twitter hesabından paylaştığı mesajında, “1 Mayıs sokakları süpüren belediye işçilerinin bayramı kutlu olsun. Allah onları muhafazakâr taşeron şirketlerin elinden kurtarsın inşaallah” demiş. 

Evet, işçilerin asıl derdi, çözüm bekleyen problemleri ortada duruyor. Hem Türkiye’yi idare edenler, hem de işçi haklarını savunmak için meydanlara çıkan sendika yöneticileri ve STK’lar; bu meselelerle de meşgul olmalı. Maalesef ne idarecilerimiz ne de sendika yöneticileri hadisenin bu yönüyle ilgileniyor. 1 Mayıs’ın gerçek anlamda ‘bayram’ olarak kutlanabilmesi işçilerin ve elbette ‘işsizler’in temel problemlerinin çözümüyle mümkündür. Yoksa, kanun çıkartarak 1 Mayıs’ı bayram ve tatil ilân etmek çare olmadı. 

Güç gösterisi yapmadan, konuşa konuşa bu meseleleri halledebilmeliyiz. Aksi her tavır en başta işçi haklarının geriye gitmesine sebep oluyor. Bunu da görelim...