***

Kırkıncı Hoca anlatıyor: Mustafa Polat Ağabey Sabah’ta çalışırken Zübeyir Ağabey şunu ister: Nur Talebeleri hapse giriyor, bütün gazeteler yazıyor, ama çıktıklarını hiçbiri yazmıyor. Mustafa’yı buradan alsak da haftalık bir gazete çıkarsak nasıl olur? Bunun üzerine Mustafa Ağabey, Sabah’tan ayrılıp İttihad’a başlar. Zübeyir Ağabey, ağabeylere çok duâ eder ve İttihad çıkmaya başlayınca rahat eder.

***

Mehmet Kutlular anlatıyor: Üstad Sungur Ağabey’e sormuş “Şurada ne (inşaat) yapılıyor?” O da “Ben bilmem Üstad’ım” demiş. Bunun üzerine Üstad, “Nur Talebelerinin bu zamanda âlâküllihal biraz dünyayı bilmeleri lâzım” demiş. Sonra Zübeyir Ağabey’e sormuş. O da en ince teferruatına kadar bilgi verince Üstad, “Ben de seni benim yanımda ahiret, hizmet için yanımda bulunuyorsun biliyordum. Meğer sen dünya için buradasın” demiş. Üstad Sungur Ağabey’e diyor: “bu kadar olmaz”, Zübeyir Ağabey’e de diyor: “sen de çok ileri gidiyorsun.” Onları vasata getirmek istiyor.

Zübeyir Ağabey’in kendisine saygısızlık yapılsın, hakaret edilsin, ardından konuşulsun hiç kale almazdı, ama Üstada Risale-i Nur’a ve şahs-ı manevisi olan cemaate, mesleğe biri iliştiği zaman feveran ederdi, en üst seviyede reaksiyon gösterirdi.

Haftalık İttihad çıkarken günlük gazete ihtiyacı belirdi. Çünkü diğer günlük gazetelere yetişemiyorduk. Zübeyir Ağabey dedi ki: “Kardeşim, bir günlük gazete çıkarmamız lâzım. Biz cemaatimize diğerlerinin gazetelerini okumayın diyemeyiz, onlarda, ne okuyalım siz çıkarın o zaman günlük gazete diyeceklerdir.” Sonra Bekir Berk Ağabey, Fırıncı Ağabey ve Birinci Ağabey’le birlikte bize, günlük gazete çıkarmamızı söyledi. Zübeyir Ağabey gazeteyi, “bizim günlük lâhika mektubumuz, savunma silâhımız ve risaleleri anlatma ve yayma vasıtamız” olarak görüyordu.

Üniversite öğrencilerine çok önem verirdi. Mutlaka bitirmelerini isterdi. Hatta bir talebe okulu bırakmak istemişti, ona demişti ki: “Sen fedakârlık yapmak istiyorsan, önce okulunu bitir, ondan sonra gel diplomanı bize ver ve ben vakıfım de” demişti… Dershanelerle ilgilenirdi. “insanın yediği, içtiği şey ve yattığı yerle şahsiyeti şekillenir.” derdi… Giyimde kuşamda derbederlik istemezdi. Hele sosyal hayat içinde olanların her gün tıraşlı, ütülü ve ayakkabıları boyalı olmasını söylerdi.  

***

Mustafa Naci Atış anlatıyor: Bir gün bina sahibinin oğlu 6 yaşındaki Said merdivenlerde gürültü yapıyordu. Ben de bağırıp çağırıp onu susturmaya çalışıyordum. Zübeyir Ağabey bizim gürültümüzü duymuş, geldi. Ben de durumu anlattım her zamanki vakur haliyle çok ciddî bir şekilde sanki yaşlı bir insanla konuşuyormuş gibi: “Sait kardeşim,” dedi, “Sen çok akıllı bir çocuksun senin oynamaya ihtiyacın var. Her türlü hareketi yapabilirsin. Hatta tek başına değil sokaktan arkadaşlarını da çağırabilir beraber oynayabilirsiniz. Eğer çekiç keser gibi aletler lâzımsa bulalım onlarla sağa sola vurup sesler çıkarabilirsiniz. Biz ders okurken zorlansak zihnimiz karışsa bile önemli değil. Biraz daha dikkatli olmaya gayret ederiz. Yeter ki siz rahat oynayın. Ben Mustafa Ağabeyin ile görüşeceğim bundan sonra sana karışmayacak.” Zübeyir Ağabeyin o konuşmasından sonra bana diklenen küçük Said birden değişti başını öne eğdi mahcup adımlarla yanımızdan ayrıldı bir daha o hareketleri hiç yapmadı. Ben de Zübeyir Ağabey’in çocuk psikolojisini nasıl keşfedip yönlendirdiğini yıllar sonra anlayabildim.

Kaynak: ATASOY İhsan, Nur’un Büyük Kumandanı Zübeyir GÜNDÜZALP, Nesil Yayınları, İstanbul 2014.