Çarşıda hep alışılmış sîmâlar, bilinen kimseler bulunurdu. Cuma günleri, köylerden gelen şahıslar, tanıdıkları dükkânlara uğrar; alış veriş eder, hâl hatır sorarlardı. Her iki taraf da, birbirinden bu arada bulundukları yerlerde olan bitenleri öğrenirdi. Alışılmışın dışında bir şahıs fark edilince, bütün gözler ona dikilir; âdetâ, kimliğini ve bulunuş maksadını vücûdundan okumak istiyormuşçasına, adamcağız incelenir dururdu.
Yabancılara karşı bu hassâsiyet, mahallede de câri idi. Evlerin arasından geçen tanımadık birisi, perde arkalarından, kapı aralıklarından, cumbaların panjurlarından incelenir; hakkında bir karara varılmaya çalışılırdı. Kadınların merakları, erkekler kadar sessiz kalmaz; yabancı geçip gittikten sonra, konu komşudan onun hakkında bilgi istenirdi.
Bağdan, bostandan satmak üzere çarşıya getirilen mahsuller, çoğunlukla bir merkep üzerinde taşınırdı. Bunlar, kasabanın mahallelerinden geçerken, bağa göçememiş olan âilelerin çocukları “yol hakkı” isterler; mal sâhibi de, yüküne göre, salkımın küçük bir dalıyla üzüm, bir armut, birkaç kaysı gibi bir ihsanda bulunurdu.
Serin içme suyu, ya özel sûrette sızdırmak üzere yapılmış testilerden veyâ soğusun diye kuyulara sallandırılmış kaplardan alınırdı. Çok ender de olsa, kim bilir hangi dağda kıştan îtina ile saklanmış olan kar satılırdı. Bir merkep üzerine kalın çuvallara, samana belenerek sarılmış kar, küçük parçalar hâlinde alınır; evlerde, şişe içinde hazırlanmış gül şurubuna atılarak ikram edilirdi. Sıcak yaz günü için, bundan âlâ bir içecek var mıydı!