Çarşı câmiinde, sahûrdan sonra, sünnet ve güzel bir âdet-i İslâmiye olan “mukàbele” okunurdu. Uzunca bir süre dînî konularda devletin baskısı altında kaldığından, halkın çoğunluğu usûlünce Kur’ân okumayı bilemezdi. İmsâk vakti ile sabah namazının kılınacağı âna kadar günde bir cüz, çoğu kez hâfız olan câmiin imam ve müezzinleri tarafından okunurken, cemâat de önündeki Kur’ân-ı Kerîm’den onu tâkip ederdi. Bu iş hem bütün ay boyunca devâm edeceğinden, hem de sabahları uykusuz kalınacağından pek fazla tâlibi olmayan bir ibâdet çeşidi idi. Biz çocukların bu mevzûda bildikleri, yalnızca büyüklerin anlattıklarından ibâretti. Çünki, o saatlerde uyanık bir çocuğa rastlamak mümkün değildi.
Ramazan ayında evlerde hatim okutmak âdeti de vardı. Günün herhangi bir vaktinde, planlandığı üzere ev ev gezip, her evde çok hızlı bir şekilde bir cüz okuyan ve böylelikle bayramdan önce Kur’ân’ı hatmederek evdekilerin geçmişlerine bağışlamak üzere para ile tutulan hâfızlar bu ayda ortaya çıkarlardı. Adamların programları gün içinde olduğundan, evde çoğu zaman yalnızca hanımların bulunduğu vakitlerde gelen bu hâfızlara evin veyâ komşunun erkek çocukları refâkat ederlerdi. Büyük bir hızla okunan cüz, 10-15 dakikada biterdi. Bu süre içinde hâfızın sallana sallana okuyuşu, gözleri de kapalı ise, çocuklar tarafından taklît edilirdi. Misâfir odasında cüzünü tamamlayan hâfız acele ile diğer evlere koştururdu. Hâfız efendi, iftara dâvet edilmiş ise, o gün akşama yakın gelir; bu sırada evin erkekleri de geldiğinden, cüzü birlikte dinlerlerdi.
Okunan hatmin bağışlanma duâsı çoğu kez Kadîr Gecesine denk getirilir ve câmide daha kalabalık bir cemâat huzûrunda yapılırdı. Bayram telâşına girmemek üzere, birkaç gün evvelden ev halkının katıldığı küçük bir toplulukta da hatim duâsı edilirdi.