Rahmetin derinliği kuşatıyor bizi. Sessizliği, sükûnu, huzuru… Bir damla iner ya gökten, diğer damlaların habercisi olan. Nahifçe, sakince, yumuşacık… Ramazanın mağfireti de öyle düşüyor dünyamıza. Ğufranıyla, selâmetiyle gelen Ramazan, mağfiret güllerini deriyor aynı zamanda. Günahlarla âlûde nefsimiz, arınmanın, tasaffinin doruklarında, derinliklerinde şimdi. El açtığımızda icabeti, gözyaşı döktüğümüzde aydınlandığımızı görecek kadar…

Hani bahar gelir, iner yeryüzüne. Kışın toprak altında kalıp karın, buzun, soğuğun tehacümüne maruz kalan nebât, başını uzatır, ses verir adeta. Uyanır, genişler. Çekirdekler içlerindeki küçük fideleri çıkarırlar. İnce yapraklar boy verir topraktan, ağaçlar çiçek açar.

İşte mağfiretin Ramazanda mü’minlerin gönlündeki hali de böyledir. Pıtır pıtır açan çiçekler gibi… Yeni yeni topraktan çıkmaya çalışan incecik bitkiler, yapraklar gibi… Baharın içimizde uyandırdığı kıpırtılar, canlılık gibi… Belki de Cenâb-ı Hakk'ın affetmesine, bağışlamasına köprü gibi…

Ramazan en bariz mağfiretiyle görünür kılınıyor bize. Hepimiz Allah’ın affediciliğine sığınıyor, tevbeyle ruhlarımızı arındırıyoruz. İçimizde affedileceğimize dair sonsuz bir ümit, Allah’ın merhametine sığındığımız gözyaşlarımız… “Kulum beni nasıl tanırsa ona öyle muamele ederim” kudsî hadisiyle, biz Rabbimizi affedici tanıyoruz, yine O’na sığınıyoruz diyoruz duâlarımızla. Recânın kapısında yine O’ndan diliyor, dileniyoruz.

Ramazan bütün bu küllî haliyle, adeta hâzâ mağfiret ayıdır. Mü’min için tasaffi ve temizlenmesine, kusurunu, naksını anlamasına, hata ve günahlarını idrak edip tevbe istiğfara yapışması oranında, mağfiretten istifadesi ziyade edilecek, üzerine yağacak mağfiret katreleri onun zâd-ı ahireti olacaktır.

Mağfirete, affedilmeye, ümide ve bağışlanmaya merhaba!