Peygamberimiz sallallâhu aleyhi ve sellem, “İşlerin en hayırlı olanı zahmetli olanıdır” buyurmuştur.

Aşırı sıcakta Bilâl-i Hebeşî’nin üzerine ağır taş bırakıldı ve kırbaçla iz bırakacak şekilde dövüldü ve o yine “Ehad! Ehad! (Allâh birdir)diye haykırarak tevhîd ve nübüvvet davâsının temellerini attı.

16.’ncı Müslüman Habbab bin Eret’in de çıplak vücûduna ateş korları bırakıldı. Ateş derisinin yağlarını eritirken, o sabretti. Îman ve tevhid gerçeğinden tâviz vermedi. İlk müslüman âilesinden olan Ammar’a ve âilesine de tüyler ürpertici ve vahşiyâne azaplar ve eziyetler edildi.

Peygamberimiz Kâbe’nin gölgesinde kaftanını yastık yapıp dayandığı bir sırada, müşriklerin bu eziyetlerini şikâyet ettiler. “Zulümden kurtulmamız için duâ et!” dediler. O da, “Ashâb’ım sabredin! Önceki ümmetlerde mazlum için kuyu kazılıp başı açık kalacak şekilde gömülür, testere ile başı kesilirdi de, bu işkence onu dîninden döndüremezdi. Bir başkasının da demir taraklarla etinin altındaki kemiği ve siniri taranarak işkence edilirdi... Yemin ediyorum ki, İslâm dîni kesin olarak kemâle erecektir. Bir atlı yalnız başına Sana’dan Hadramut’a kadar güvenle gidecek. Allâh’tan başka kimseden korkmayacak... Siz acele ediyorsunuz.” diyerek sahâbeye sabretmelerini söyledi. 

Gerçekten bu eziyet, işkence ve zulmün yerini; hak, adâlet, hürriyet ve istikâmet aldı. Adâlet nûru her tarafı aydınlattı. Çeyrek asır sonra sabrın, sebâtın, metânetin, istikâmetli ve dik duruşun mutlu meyvesi olarak; tüm Arap Yarımadasına İslâmın güzellikleri hâkim oldu. Zulüm, haksızlık ve eziyetin yerini adâlet ve güven aldı. Huzurlu ve sürurlu bir hayat başladı. Sonunda sahâbe; örnek, mutlu ve hayırlı bir asırda yaşadı. Ve bu insanların asrı en hayırlı asır oldu; ve bu Sahâbe de en hayırlı nesil oldu. Bize nümûne-i imtisal oldular.

Sahâbe mesleğini bize miras bıraktılar. Îman, istikâmet, ihlas, sabır, sebât, sadâkât, metânet, meşveret, cesâret, rızâ, Kurân ve sünnet üzere kalınız.