İktidarın seçim kampanyasında kullandığı tehdit ve nefret dili; rakiplerini yine ihanet ve terörle suçlaması; en güçlü rakibine destek verenleri “dini, bayrağı, ezanı olmayanlar, kitapsızlar” diye aşağılayıp tahkir etmesi de.

Ve bununla da kalmayıp, daha ötesinde, “montaj ve kurgu” olduğunu sonradan kendisinin de itiraf ettiği düzmece kasetler üzerinden yalan ve iftiralara tevessül etmesi de.

Nüfus artışı ile seçmen sayısının artışındaki oransızlık, seçmen listelerinin şişirildiğine ilişkin iddialar, sandık hileleri, mükerrer oylar, seçim sonuçlarına YSK üzerinden iktidar lehine müdahale edildiği şüpheleri ve Kılıçdaroğlu’nun yukarıda sıraladığımız hususlar üzerinden gündeme getirdiği “ahlâkî meşruiyet” itirazı, hem milletvekili seçiminin sonuçlarına, hem de cumhurbaşkanı seçiminin ikinci turu için açıklanan 52-48 dağılımına yönelik tartışmalara yeni boyutlar kattı.

Şayet seçim dürüst, âdil ve eşit şartlarda yapılmış olsaydı bu tartışmaların hiçbiri olmayacak ve çıkan neticeyi herkes kabullenip saygı göstererek yoluna devam edecekti.

Ama öyle olmadı. Onun için de tartışma ve huzursuzluk artarak devam ediyor, edecek.

Alman Meclisindeki bir Türk milletvekilinin “Türkiye’deki seçimler Almanya’dakinin yarısı kadar bile âdil olsaydı Erdoğan yüzde 25 oyu geçemez ve seçilemezdi” sözü, bu tartışmanın oradaki yansımalarından biri.

Türkiye’nin tek adam rejimiyle iyice bozulan imajı, bu tartışmalarla daha da yıpranıyor. Dürüstlük, adalet, hakkaniyet ve eşitliğin olmadığı bir sistem, seçimi de kirletiyor.

Defaatle ifade ettiğimiz gibi, demokrasinin en önemli enstrümanı olan seçimi bu şaibelerden kurtarmak ve temizlemek için de tek adam rejiminin tasfiye edilip gerçek bir demokrasiye geçilmesi hayatî öneme sahip.