Konferans öncesi ve sonrası görüştüğüm birçok birey ve ailelerin sıkıntı ve sorunlarını özelde dinleme fırsatı yakaladım. Yapılan istatistiklerden ve bizzat dinlediklerimden çıkardığım sonuç; sanılandan çok daha mutsuz olduğumuz gerçeğidir. Tabiî bu sonuca varmamın sebebinin sadece konferans vermek için gittiğim yerlerde dinlediklerim değil, hemen her gün poliklinikte dinlediklerimin de bu sonucu çıkarmamda etkili olan gerçekler. 

Psikolojik ve sosyolojik olarak bu yaşananların elbette birçok sebebi var. Ancak ben özellikle bir tanesine dikkat çekmek istiyorum. “Hesabın, ahiretin, cennet ve cehennemim hak olduğunu, dünyanın geçici olduğunu bile bile, dünya hayatını ahiret hayatına tercih etmek.”

Kastamonu Lahikası’nda Üstad Bediüzzaman bakın bizlere nasıl hitap ediyor:  “Yestehibbunel hayateddünya alel ahireh” âyetinin sırr-ı işarîsiyle, âhireti bildikleri ve iman ettikleri halde, dünyayı âhirete severek tercih etmek ve kırılacak şişeyi bâki bir elmasa, bilerek rıza ve sevinçle tercih etmek ve akibeti görmeyen kör hissiyatın hükmüyle, hazır bir dirhem zehirli lezzeti, ileride bir batman safi lezzete tercih etmek, bu zamanın dehşetli bir marazı, bir musibetidir. O musibet sırrıyla, hakikî mü’minler dahi bazan ehl-i dalalete tarafdar olmak gibi dehşetli hatada bulunuyorlar…” 

Ve işte bu yüzden toplum olarak biz mutluluğumuzu, huzurumuzu her geçen gün biraz daha yitiriyoruz. Yapılan analizlerde “Türk toplumu, sorulduğunda kendini dindar ve muhafazakâr olarak tanımlıyor; ancak iş pratiğe geldiğinde yani inandığı değerleri yaşama aktarmaya geldiğinde bu durumun tam tersi ile karşılaşıyoruz. Bizim için esas önemli olaylara kulak tıkarken, malayaniyat gündelik yaşantımızda bir numaralı yeri alıyor…

İsterseniz bunu yaşanmış bir kıssa ile özetlemeye çalışayım: Demostales ülkeyi ilgilendiren önemli bir mesele hakkında Atinalılara hitap etmeye çalışıyormuş fakat halk onun anlattıklarıyla pek ilgilendirmiyormuş. Büyük hatip bunun üzerine konuyu değiştirmiş: “Bir adam evindeki eşyalarını diğer köye götürmesi için eşek kiraladı. Sahibi de eşeği ile birlikte gideceğini söyledi, eşeğin işi bitince hayvanı geri getirecekti. Öyle üzeri yemek için mola verildi. Güneş yakarcasına kızdırıyordu. Eşeği kiralayan, hayvanın gölgesinde uzanarak dinlenmek istedi ama eşeğin sahibi ‘olmaz!’ dedi. “Sen sadece eşeği kiraladın, gölgesini değil. Eşeğin gölgesinde ben dinleneceğim!” Eşeği kiralayan adamsa hayvanı her şeyiyle kiraladığını söyleyerek hayvanın gölgesinde dinlenme hakkının da kendisinin olduğunu iddia etti... 

Demostales konuşmasının bu noktasında durmuş ve kürsüden ayrılmak için davranmış. Fakat dinleyiciler hep bir ağızdan kürsüden ayrılmamasını, eşeğin gölgesinde kimin dinlendiğini söylemesini istemişler. Çağın bu büyük hatibi o zaman sinirlenerek kalabalığa şöyle seslenmiş: “Siz nasıl insanlarsınız! Sizi çok yakından ilgilendiren hayati bir mesele üzerindeki konuşmamı dinlemek istemiyor ama eşeğin gölgesiyle ilgileniyorsunuz...”

Bilmem söylemek istedikleri mi bu kıssa ile özetleyebildim mi? Ve bilmem Kur’ân’ı Kerim’de üç yerde geçen (Âl-i İmran, 3/185; Enbiyâ: 21/35; Ankebut, 29/57) “Her nefis ölümü tadacaktır.” mealindeki ayeti kerimeyi sizlere yeniden ve yeniden hatırlatmama gerek var mı?