“Peygambere itaat edin!” ferman ettiği için sünnetine uymuyoruz.

Sonra “Biz neden böyle perişan olduk! Neden geri kaldık?” diyoruz.

Açıkça Allah’a isyan ediyoruz.... Sonra Allah’ın yardımını istiyoruz...

Okumamaktan, yazmamaktan pişmanlık duymalıyız...

Tevbe etmeliyiz...

Peygamberimizin (asm) sünneti olan “Okuma ve Yazmaya” yönelmeliyiz.

*

Batılılar asırlarca cehalet karanlığı içinde kaldılar...

Birbirleri ile vahşice kavga ettiler...

Ama bunun faydasız olduğunu gördüler...

Müslümanlardan okumayı ve yazmayı öğrendiler..

Sonra okudular... Matbaa icat ettiler, yazdılar...

Gazete, dergi çıkarttılar, kitap bastılar...

Okudukça doğruyu öğrendiler. 

Kavganın, düşmanlığın hiçbir faydasının olmadığını anladılar.

Birbirlerini suçlamayı bırakıp iş yapmaya, üretmeye başladılar...

Ürettiler, terakki ettiler, tekâmül ettiler, zengin oldular... 

Okumayanlara, yazmayanlara hükmettiler...

*

Aklımızı başımıza almalıyız..

Düşünmeliyiz... Ne yapıyoruz? 

Düşmanlığın, kavganın ne faydası var?

Okumamanın ve yazmamanın ne faydasını gördük?

*

En büyük hastalık ve insanlık için yüzkarası olan cehaletin ilâcı, okumaktır.

Okuma kültürünü kazanmak veya okumayı hayatın bir parçası haline getirmek medeni olmanın ve medeniyetin temel şartıdır.

Bediüzzaman Hazretleri “Cehalet fakirliğin istilâsına büyük bir yardımcıdır. Zebun-i fakr olan kırk bin hamalın içinde binde biri bir gazeteyi okumuyor ki, bir tarik-i necat bulsun” demektedir. (ESDE, s. 25.)

Okumaya “Gazete Okumaktan” başlamalıyız.

*

Bediüzzaman İstanbul’a gelir, bütün gazeteleri okur ve sekiz gazetede yazar.

“Ceride-i Seyyare” lâkabını alır.

“Ceride-i Seyyare” isimli bir üstadın talebeleri gazete okumadıkları için maalesef kendilerini “Cehaletten” ve başkalarına alet olmaktan kurtaramıyorlar.

Zira; cehalet bilmemek değil, yanlış bilmek ve bildiklerinin sağlamasını yapamamaktır.

Cehalet; kibirdir, gururdur, başkalarını hor ve hakir görmektir.

Cehalet; nefis muhasebesi yapamamak ve kendimizi eleştirememektir.

Ve cehalet, bütün kötülüklerin anasıdır.