Esas önemli olan bu karanlığın veya aydınlığın başkalarına etkisi nasıl ve ne kadar olduğudur. İnsan kendi karanlığı ile çevresini de karartıyor mu, yoksa aydınlığıyla aydınlatıyor mu? 

İşte düşünülmesi gereken bunlar olmalı bence.

Bir mum misali etrafını biraz aydınlatıp kendi dibini karanlıkta mı bırakıyor?

Yoksa alçalmış bir yağmur bulutu gibi gündüz gözüyle etrafı karartıyor mu?

Nurlu/Nurlanmış bir Müslüman, mânevî olarak önce kendini, sonra sırasıyla ailesini, mahallesini, köyünü elhasıl uzanabildiği her yeri aydınlatıyor mu?

Yoksa küfür karanlığındaki fikirleri ile toplumun düşüncelerini karartıyor mu?

Zifiri karanlık bir beynin kıvrımları içine ufacık bir Nur ışıltısı misali fikirler girdiğinde, oluşabilecek değişikliği tahayyül edebiliyor musunuz?

İsmi “Aydınlık” olup da toplumun bir kesimini orta çağ karanlıklarındaki fikirlerle karartmaya çalışan mevkuteler olduğu gibi, kendisi “Kara” fakat bütün inananların nuru-aydınlığı-kıblesi olan “Kâbe” gibi ışık kaynakları da var görmesini bilenlere.

İlk başta herkesin aydınlığı da karanlığı da kendine göredir demiştik.

İşte insan bu sahip olduğu aydınlığı ile çevresini ne kadar aydınlatıyorsa, o kadar makbul bir insan olur insanların ve Allah’ın nazarında.

Büyük bir cehalet karanlığının hüküm sürdüğü zamanda insanlara gönderilen Kur’ân nasıl da aydınlatmıştı bütün dünyayı.

Aynı şekilde, Risale-i Nurlar da asrımızı kıyamete kadar Kur’ân’dan aldığı Nurla dünyayı aydınlatacak eserler olduğu göz önündedir.

Ne mutlu bu aydınlığa sahip olduğunu bilip de bunu insanların aydınlatılmasında kullananlara. İnsanlığın aydınlatılması için her tür neşriyatımızın basılması, dağıtılması ve okunması için gayret gösteren, hizmet eden insanları tebrik etmek gerektiğini düşünüyorum.