Ama durmuyor işte. Zaman bizi yaşlandırıyor. Zaman, geçmişe özlem duyarak bizi ilerletiyor. Ve sevdiklerimizi de bir bir yaşlandırıyor. O zaman bu yazıyı ben babama yazıyorum. Aslında kendi babamdan ilham ile bütün babalar için yazıyorum. Anneler Günü’nde ben babalara armağan etmek istiyorum. Çünkü annelerin günü babaların da günüdür. Tıpkı babalar gününün de annelere ait olması gibi.

Bir baba, kanatlarını hiç kapatmayan kartal gibidir. Kanatlarının altına ailesini yerleştirir. Ondan babaların elleri kocaman olur. Çünkü onların elleri kanatlarıdır. Her zaman ellerinde paketler ile eve gelmeleri de bu yüzdendir. Her işi ellerinden geldiğince kendileri yapmaya çalışırlar. Hatta kamburları da bu yüzden olur. Çünkü bütün aileyi kanatlarıyla korurken, sıkıntılarını da omuzlarında taşırlar. 

Babalarıyla çok anıları olur çocuklarının. Yeri geldiğinde tartışırlar, küserler, ama bir saat olmadan tekrar barışırlar. Çünkü onların aralarındaki bağ sevgidir. Aile, sevgi temelli kuruluyor ise baba, bu bağın köprüsüdür.

En son duysalar da, herşeyden haberdarlardır. Ne zaman ihtiyacım olsa uzanan el hep onun elidir. Her durumda yanımda olan, benimle gülen benimle ağlayan ve beni ben olarak kabul eden kişilerin başında gelmektedir. Bu yüzden bugün onların da günü. Aslında bugün değil her gün onların günü.

İnsan, büyüdükçe babası da büyüyor ve yaşlanıyor. Aslında bu yüzden de zamanın değişmesi üzücü oluyor. Ama kanatları hiç zarar görmüyor. Onlar hep üzerimizde oluyor. Büyükler evlenip gitse de kanatlar onları hiç bırakmıyor.

Bugün annelerin kadar babaların da günü. Bugün kalbimdeki bütün çiçekler başta benim babamın sonra da diğer bütün babaların. İyi ki benim babam, iyi ki benim annem. İyi ki ben bu ailenin çocuğu olarak dünyada yer alıyorum. Babalar ve anneler başımızdan eksik olmayın. Hep yanımızda olun inşallah.

Zaman durmuyor ise biz de içinde olduğumuz zamanın kıymetini bilelim. Keşke dememek için, pişmanlık duymamak için.