İnsan, aklı ve düşüncesi ile hayvanlardan ayrılan varlık. Bir çok hayvanla benzer organlara sahibiz. Ama aklımız yani soyut olan varlığımız, bizi ayrı tutuyor. Ama şu da var ki aslında esfel-i safiline de düşebiliyoruz. Yani hayvanlardan daha aşağıya.
Korece çevirilerimde çıkan bir metin beni bu düşüncelere daldırdı.
Gökyüzü, insana ne verebiliyor? Her yıldız sessiz sinema halinde ne anlatıyor? Ben yıldızlara bakarak gülümsüyorum ve bu hayatta bazı şeyleri kabulleniyorum. Kendi galaksim var meselâ. İçindeki yıldızlar belki de çok değil, ama bana yetiyor.
Allah, her yerde. En çok da insanın kalbinde. Kalbimde olan Allah, bana o kadar yakın ki dokunsam hissedebiliyorum. Hissetmek, o nasıl bir duygu? Parmak uçlarımın beynime sinyallerinin zayıf olduğu zamanlarda O bir yıldız olarak hissettiriyor.
Ve sanırım herkesin Allah ile bağı farklı. Ben Allah’ı severken o bana hep hediyeler verdi. En önemli hediyesi de kendi sevgisiydi. Allah, kıymetli olan her şeyi soyut yaratmış sanki… Çünkü sevgi de soyut.
“Galaksine inanıyorum.
Melodilerini duymak istiyorum.
Sen Samanyolu’ndaki yıldızlarsın.
Çaresizliğimin üzerini nasıl da gökyüzünle örttün.
Unutma ki seni bulduğumda,
Bir uçurumun kenarında oturuyordum.
Son sebebim,
Yaşamak için.”
Bu çeviri sanki içimdeki ayna gibiydi ve Allah, beklemediğim anlarda her zaman kendisini hatırlatıyor. Her yıldız Allah’ın yansıması. Her yıldızın ışığı Allah’ın bize gösterdiği umut ışıkları.
“Her şeyden korktuğumu söylesem, bana inanır mıydın?
İçten olduğumuz zamanlar geçti gitti,
Bütün cevaplar burada,
Zihnimin içindeki Samanyolu’nda...”