Hayvan polikliniğinde sıcaktan atak geçirenler vardı. Kortizonla düzelmeye çalışıyorlardı. Her kortizonun öldürdüğü beyin hücreleri için yas tutmaya gerek yoktu. Çünkü her gün binlerce hücresine veda töreni yapıyordu. Sıcak onlar için zorluydu.

Tarlada çalışan işçi Allah’a şükredip şükür namazı kılarken, ürünleri güneşte resmen birden boy veriyordu. İşçi onlara bakıp gülümsüyordu. Güneş onun için ne kadar değerliydi. Gelişen sebze meyveleri güneş ve sıcakla lezzetleniyordu.

Güneş, gökyüzünde en hararetli ısısıyla yer alırken; bulutlar ona yer veriyordu sanki. Işığına ve ısısına mani olmak istemiyordu.

Bu hikâyelerin sahipleri güneşi seven ya da sevmeyenler değil aslında. Güneş, eskiden çizdiğim resimlerin baş aktörü idi. Gülümseyen bir güneşim vardı benim ışıklarının biri küçük, birisi büyük çizgiden oluşan. Çünkü güneş çok değerliydi. Şimdi ise daha değerli, çünkü her an Allah’ı hatırlatıyordu.

Bu sıcakta bir rüzgâr oluyor bazen de bir güneş. Güneşe çıplak gözle bakamayız. Çünkü utanan bir mizacı var ve kızarıyor. Gözlüklerimi takınca ise onu değil de sadece yansımasını fark ediyoruz.

Allah, tabiatı yaratırken güneşi öyle bir yere yerleştirmiş ki; sanki güneş bir kâinat besini. Önemli olan bu besinin değeri. Ve bu Allah’ın elinde olunca muntazam değer kazanıyor.

Şöyle bir düzeltme yaparsam; Tabiat Risalesini okuyan adam pencereden dışarıya bakıyordu. Pencereden dışarıya bakıp sıcağı seyrediyordu. Sanki dışarısı bir fotoğraf gibiydi kıpırtı yok, esinti ile uçuşan çöp poşetleri yok; yani hiçbir şey yok; zamanı akan bir fotoğraf karesinin içerisindeydi. Sonra bir kıpırtı hissetti. Kedi yavrusu öylece oynuyordu. Çok tatlıydı. Sıcaktan haberi yoktu. Tebessüm etti adam ve okumaya ara verdiği yerden okumaya devam etti. Her şey bir Vahdet-i Vücut’a verildiği zaman herşey nasıl da çözülüyordu.

Ve artık güneş şefkatle tebessüm ediyordu...