“Okumaktan maksat ne?

Hakkı bilmek elbette..

Kim okur bilemezse;

Hepsi kuru emektir. 

**

Yunus der ki, ey hoca!

İstersen var bin hacca..

Hepisinden iyice;

Bir gönüle girmektir.

Bu şiirin aynasında kendimize şöyle bir bakalım. Risale okumaları, tamam. Gazete okumaları, tamam. Acaba kendi kendimizi ve halimizi ne kadar okuyabiliyoruz? Biribirimizle muamelemiz ne kadar dostça, ne kadar kardeşçedir? 

Sadece iki düstur ölçeğinde halimiz nedir, bakalım:

“Halbuki Cenâb-ı Hak, Haşir’de adalet-i mutlaka ile mizan-ı ekberinde amal-i mükellefini tarttığı zaman, hasenatı seyyiata galibiyeti, mağlûbiyeti noktasında hükmeyler.” (13. Lem’a)

“Ve asıl hüner, kardeşini fena gördüğü vakit onu terk etmek değil, belki daha ziyade uhuvvetini kuvvetleştirip ıslahına çalışmak, ehl-i sadâkatin şe’nidir.” (13. Şuâ’dan)

Çıktığı günden beri matbuat âleminde, cihad-ı manevî sahasında yaptığı hizmetlerinde sadece Nurları âleme neşretmedeki hasenatını bu dünyada tartabilecek bir terazisi bulunmayan Yeni Asya’yı, sadece bir kardeş yerine koysanız bile, mezkûr ölçüler mihenginde affa ve takdire müstahak olmaz mı? 

Bu meyanda, Zübeyr Gündüzalp ağabeyden bazı düsturlar:

“Hizmet ve dâvâ arkadaşlarınızın gönlünü kırmayınız.”

“Ey ferasetli ve müdebbir ehl-i hizmet! Omuz omuza verip çalışmaya çok muhtaç olduğunu; tek başına veya ekalliyette kaldığın zaman muvaffakıyetsizliğe düşeceğini her gün hatırla ve bu hakikatı bir karta yazıp cebine koy ki, günde on defa nefsine ihtar edebilesin.”

“Bir ve beraber olduğun hizmet ve dâvâ arkadaşlarının gönlünü kırma. Senin gönlünü kıran olursa, ‘Buna benim nefsim müstehaktır’ de ve gönlünü kıranın gönlünü hoşnut eyle.”

“Böyle bir zamanda, böyle kudsî bir îmân hizmetinde çalışanlara karşı durumumuz şudur: Bir zerre hizmet, bir dağ; bir dirhem hizmet, bir batmandır. Bir Nur hizmetinde-az dahi olsa-bulunanlar, çok hürmet, muhabbet ve şefkate lâyıktır.”

“Dâne taşıyan bir karıncayı bile incitme.”

Hissemiz ziyade olsun. 

Selâm ve duâ ile.