Hak ile batıl, doğru ile yalan, gerçeği ile sahtesi; hele hele siyaset arenasında o kadar seçilmez hale gelmiş, o kadar gri tonlarla dans eder olmuş ki; seç seçebilirsen, gör görebilirsen.
Çünkü bu dehşetli ahirzaman fitnesi öyle bir raddeye gelmiş ki; yalanın dolanın, hile ve sahtekârlığın, inançsızlık ve ahlâksızlığın yaygın hale gelmesi adına şer odakları her türlü vasıtayı kullanarak bütün güçleriyle kasten çalışıyorlar.
Büyük din âlimi Bediüzzaman daha geçen yüzyılın başında bu gidişatın giderek dehşetli bir boyuta varacağını inayet-i İlâhîye ile farketmiş ki, imân ve Kur’an dâvasına ömrünü ve hayatını vakfetmiştir.
Talebelerine de, aldanmamaları için delilleriyle dersler vermiş, her vesileyle onları ikaz etmiştir. İşte sadece şu sözüne acaba ne derece kulak verip, hangi ölçüde hayata geçirme gayreti içinde olduğumuza tekrar bir bakalım isterseniz:
“Hiçbir müfsid ben müfsidim demez. Daima suret-i haktan görünür. Yahut bâtılı hak görür. Evet, kimse demez ayranım ekşidir. Fakat siz mihenge vurmadan almayınız. (…)”1
Bakınız; içten içe bu ifsadat nasıl bir radddeye gelmiş ki Üstad, talebelerini şöylece yardıma davet etmiştir:
“Ey demir gibi sarsılmaz kardeşlerim, bana yardım ediniz. Meselemiz çok naziktir. Ben sizlere çok güveniyordum ki, bütün vazifelerimi şahs-ı mânevînize bırakmıştım. Siz de, bütün kuvvetinizle benim imdadıma koşmanız lâzım geliyor.”2
Bugün Yeni Asya’nın da, o “sarsılmaz kardeşler”den (Üstad’larına iktidaen) yardım istemeye ve “imdadımıza koşunuz” demeye hakkı olsa gerektir. Sadece kendi adına değil; Üstad’ın ve Nur’un şahs-ı manevîsi adına, kendilerini Nur’a ve Üstad’a hadim olarak görme istidadında olan herkesten bunu isteme hakkına sahiptir.
Dış dünyanın cazibesi ve dünyevîleşmenin boyutu öyle bir hale gelmiş ki, kapılmamak için; iman ve hakikat dersleriyle olabildiğince fiilen, ama her vakit aklen-fikren-hayalen meşguliyetten bir lâhza geri durmamanız icap ediyor. Kur’an Risaleleri elimizde. Aldanmamak ve yolumuzu şaşırmamak için lazım olan her şey Risalelerdedir.
Hatta Mektûbat’ın Yirmi Dokuzuncu Mektub’undaki Hücumat-ı Sitte Risalesi’nin başında, “Kur’ân-ı Hakîmin tilmizlerini ve hâdimlerini ikaz etmek ve aldanmamak için yazılmıştır.” kaydı vardır.
Bu Risale, Ku’an ve iman hizmetkârlarını insî ve cinnî şeytanların desiselerinden sakındırır ve bilhassa altı desisenin yollarını kapatır.
Yazımızı Üstad’ın şu tavsiyesiyle noktalayalım:
“Sizler ara sıra İhlâs’ı ve İktisat Lem’alarını ve bazen Hücumat-ı Sitte Risalesini mabeyninizde beraber okumalısınız.”3
Burada bilhassa altı çizilecek nokta: “Beraber okumalısınız!”
Dipnotlar:
1-Eski Said Dönemi Eserleri, Münazarat, s. 230
2-Bkz. Şualar/On Dördüncü Şua
3-Kastamonu Lâhikası, s.319