Böyle tavırlar genellikle yakınını huzurevine yerleştirmeye gelen insanlarda görülür. Üzüntü, mahcubiyet, merak, pişmanlık, utanıp sıkılma duygusu yaşarlar bir süre. Hele o durumda kendisine: “Hayırdır, burada ne işiniz var?” diye sorulmasını haz etmez, tanıdıkla biriyle karşılaşmayı hiç istemezler. 

Bilerek, isteyerek ve kendi arzusuyla huzurevine gelmeyen yaşlı bir insanın iç dünyasında kopan fırtınaları, yaşadığı olumsuzlukları, hissettiği psikolojik travmaları anlamak, hissetmek çok zor. Doğduğu, büyüdüğü yerlerde bir ömür yaşadığı onca hatıralardan, yakınlarından, ümitlerden, hayallerden çekip çıkarmak… Hiç yokmuş, olmamış gibi her şeyi, bütün değerleri çaresizlik içinde nisyana terk etmek çok kolay olmasa gerek. 

Bahçede karşılaştığımız kişi babasını getirmişti. Kısa sürede sonra tanıştık. Getirdiği yaşlı adam, durmadan: “Ben kimseye bir şey yapmadım. Benim kimseye zararım olmaz.” gibi sözler sarf ediyor, güven ve emniyet telkin etmeye çalışıyordu. Her zaman olduğu gibi sıcak ve samimi bir şekilde ilgilendik. Yaşlının yakını, uzun uzadıya çok şeyler anlatıp söylemedi. Konuşmalarından tedirginliği, bakışlarından endişelerinin olduğu fark edilse de işin o tarafını fazla düşünmeden gerekli işleri ve muameleleri tamamladık. 

Yakınları gittikten sonra, geçmişte huzurevinde kalmış olan bir yaşlıyla soyadı benzerliği dikkatini çeken hemşire, huzurevinin yeni sakinini merak edip araştırmış. Elinde dosyayla şaşkınlık içerisinde gelen hemşirenin anlattıklarında her insan için hayat dersi niteliğinde:

“Daha önce huzurevinde kalmış Şükriye Teyze vardı. Çok zor şartlardan mağdur olarak gelmişti. Oğlu tarafından şiddete maruz kalmış, parası alınmış, evi talan edilmiş, hasta ve bakıma muhtaç halde huzurevine acilen kabul edilmişti. Kısa sürede ihtiyaçları karşılanmış, tedavisi yapılmış, geçirdiği psikolojik travmanın etkisinden kurtulması için özel ilgi ve çalışmalar yapılmıştı… Daha sonra vefat etmişti...”

Huzurevinde kalması için getirilen yaşlının, annesini mağdur eden kişi olduğunu öğrenince epey düşündüm. Bir an önce bulunduğum odadan bahçeye çıktım. Dünyanın haline ve pür melaline üzüntüyle baktım. Bir gün kusurlarımızın önümüze geleceğini, hesap vereceğimizi düşündüm. Öylece dalmışım…

Çok sevdiğim, muttaki, ibadet ve Kur’ân aşığı Orhan Amca, omuzuma dokunarak: “Gül dikensiz olmaz!” dedi. Bir anda irkildim, merakla kalbimden geçenleri nasıl biliyor? Diyeceğim zaman, yüzüne bakınca gayri ihtiyari nazarımın daldığı bahçedeki gülleri eliyle gösterdiğini gördüm. Anlamadığımı düşünerek: “Ne bakıp duruyorsun, gül varsa diken de vardır.” diye az önceki söylediği sözü tekrar edip pekiştiriyordu. Fazla söze ne hacet:

“Bu hasta ve gaddar ve bedbaht asrın belâ ve vebasından ve zulüm ve zulmetinden en mücerreb bir kurtarıcı, Risale-i Nur’un mizanları ve muvazeneleriyle, neşrettiği nur olduğunu kırk bin şahit vardır.”

(Kastamonu Lahikası, 68. Mektup)