Modernleşme Tabiri:
Modernleşme, umumiyetle Asrilik (zamana uymak-Çağdaşlaşmak); Şahsiyet veya Kişiliğin kaybı; Geçmişi inkâr ederek zamana uymak ile Emperyalizmin (Sömürgeciliğin) kurbanı olmak gibi çeşitli şekillerde yorumlanmıştır. Ama İdeal mânâda gerçek Modernlik, Şahsiyetçilik ise, geçmişle bağları koparmadan, öz değerleri koruyup, aktif olarak içinde bulunulan zamana (zamanın gelişen şartlarına) intibak etmektir (uyum sağlamaktır). Aksine, geçmişi inkâr emek, öz değerlere sırt çevirmek, şahsiyetsizleşmek şeklindeki modernleşmek ise, Molozlaşmaktır! İşte, günümüzde geri kalmış ülkelerin pür hali ve melali, bunun en açık misalini teşkil etmektedir. Bu ise, sadece Hak, Adalet, Merhamet duygularından mahrum Emperyalizm siyaseti güden devletlerin işine yaramaktadır!
Bize gelince
Takriben doksan seneden beri “Modern Eğitim” ismiyle tatbik edilen sistem, maalesef Militarizmin ve tabuların kıskacında aklı, fikri ve vicdanları hürriyetten mahrum bırakmıştır. Halbuki Resmi İdeoloji, Cumhuriyetten bahsettiği zaman hep “aklı hür, fikri hür, vicdanı hür fertlerden meydana gelen bir toplumun idari sisteminden dem vurmaktadır. Gerçekten tatbikat öyle mi olmaktadır? Asla! Yapılan açıklamalarla, atılan nutuklarla tatbikatlar daima birbirini nakzetmiştir. Yaptığı tespitlerle dikkatleri çeken zamanımızın en büyük alimi ve eğitimcisi Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri (r.a.), bu çarpıklığı en açık ve en güzel bir şekilde dile getirerek şu enteresan ifadelerde bulunmaktadır:
“(….) İstibdad-ı mutlaka (katı diktatörlüğe) cumhuriyet namını vermekle; İrtidad-ı mutlakı (katı inkarcılığı) rejim altına almakla; Sefahet-i mutlakaya (haram eğlencelere) medeniyet namını takmakla; Cebr-i keyfi-i küfriye (inkarcılığın keyfi dayatmalarına) kanun namını vermekle; …. ¹
Bu çelişki, bu çifte standart yalnız bir alanda olmamıştır. Başta eğitim ve Kültürel alan olmak üzere, iktisat, idare, siyaset ve daha bir çok sahalarda olagelmiştir. Onun içindir ki, başta eğitim olmak üzere diğer siyasi, ekonomi, teknik ve sair bütün alanlarda, dünyada ileri toplumlardan çok geri kaldık. Bunun da yegane sebebi, “Eskiyi unut, yeni yolu tut” sloganıyla yola çıkıp, bin senelik kendi öz değerlerimize, öz kültürümüze sırt çevrilmesidir. Bizdeki bu yanlış tatbikatlar, ileri ülkelerin hiç birisinde görülmemiştir! Ezeli düşmanların ve onların yerli işbirlikçilerinin görünüşte Batı’yı örnek alarak İslahat, Tanzimat (düzenlemeler) yapmak ve Yenileşme ve Modernleşme yaftası altında geri kalma tuzağına düşürülmemizdir. Şüphesiz ki bu birden olmamıştır. Ezeli düşmanlar ve onların yerli işbirlikçileri bu tahrip faaliyetlerini 200 – 300 seneden beri sistemli olarak sürdürerek ve Ülkemizin bu günkü duruma gelmesine sebep olmuşlardır! Bu menhus ruh, zaman zaman yaptığı darbelerle Demokrasiyi askıya alıp, bu faaliyetlerini militarizm ve tabuların kıskacıyla devam ettirmeye gayret etmiştir!
Diğer taraftan okullarda uygulanan İnkılap Tarihi Dersi, kılık-kıyafet yasağı, heykel veya büstler, Atatürk Köşeleri, Matematikten Fıkıh kitabına kadar bütün ders kitaplarındaki Atatürk portresi ve Gençliğe Hitabe parçası Demokles’in Kılıcı gibi, hep bu kıskacın görüntüleridir.
Ümit Verici Gelişmeler:
Bununla birlikte, son zamanlarda Askerlik Dersinin kaldırılmasıyla kışlanın okullardan el çektirilmesi; “Andımız” isimli o hoyrat parçanın (!) kaldırılması ve Karma Eğitime son verme çalışmaları ümit verici gelişmelerdir. Bunun gibi diğer antidemokratik unsurların da ayıklanıp, öz değerlerimizin öne çıkarılarak gerçek mânâda Modern Eğitime geçilmesini ümit ediyoruz! Böylece Ülkemize bir doksan sene daha kaybettirilmez inşaallah!.
Dipnot:
1- Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar, s. 329 v.d.