Bu soruyu sıklıkla hem kendime hem de etrafımasorarım. Bazen öyle ümitsiz görüyorum ki herkesi olayları ve durumları idare edememenin verdiği bir ümitsizlik veya korku durumu, aslında ne çok korkuyoruz sorunlardan veya insanlardan. Acaba aynı şekilde Allah’ın gazabını celp etmekten korkuyor muyuz veya yeterince ümitvarmıyız. Başımıza gelen her iyi veya kötü olaylarda tepkimiz nasıl oluyor? Kendimizi gözden geçiriyor muyuz? Aşılamayacak gibi gördüğümüz her sorunda Rabbimize sığınıyor ve bu işler tesadüfi değil mutlaka vardır bir hikmet diyebiliyor muyuz? Bu düşüncenin verdiği bir sürur için de miyiz?

İnsanın kalbinde ve aklında ne hükmedip yerleşmiş ise, olayları ona göre yorumlar ve tahlil eder. Aynen öyle de hüsnü zan içinde güzel ahlak ile olaylara bakış açısı geliştirmek ve Üstad Hz.’nin de dediği gibi ”Güzel gören güzel düşünür. Güzel düşünen hayatından lezzet alır. düsturu içinde olmalıyız. İnanmayan veya inandığı gibi yaşamayan kişi kâinatı manasız, tesadüfün oyuncağı olarak gördüğü için, her şey ona azaplı ve sıkıntılı olarak yansır. Tahkiki yaşayan bir mü’min ise her şeyin manalı, hikmetli, Allah’ın tedbir ve idaresinde olduğunu bildiği için her şey ona sevimli ve huzurlu olarak yansır. Çünkü mü’min yükünü tek başına taşımaya çalışmaz Rabbine güvenir ve öyle de muamele görür. Bu bakış açısını kazanabilmek için, insan iman nuru ile donanmalı ve bütün cihazlarını bu yönde kullanmalıdır. Havf ve Reca dengesinde yaşamalı ve bu duygular doğru alanlarda kullanılmalıdır. Mü’minler Allah’tan korktukları kadar O’ndan umut kesmemekle de yükümlüdürler:

“Allah’ın rahmetinden umut kesmeyin” (ez-Zümer, 39/53) ayeti de açık bir şekilde ümit içinde olmamızı bizlere söylüyor. Ümitsiz insan çabasından da kendisinden de vazgeçer kabuğuna çekilip karamsarlığa düşer. Ümitsizliğin panzehiri imandır. İman, en büyük güç ve umut kaynağıdır. Allah’tan korkan ve O’na iman eden bilir ki nerede olursa olsun yalnız değildir. Allah’ım bizi seni hakiki manada tanıyan ve bilen kullarından eyle Amin.