Suçu hep başkalarına yüklemek, hep kendimizi mağdur ve masum görüp, gösterip, bir şey yapmamak çok sağlıklı bir ruh hali değil sanırım. Kurban kompleksi bir kişilik özelliği değil, öğrenilmiş bir davranıştır. Kurban sendromu, bir tür öğrenilmiş çaresizlik olarak da düşünülebilir. 

Tevekkül edeceksek, önce tevekkül şartlarını yerine getirelim. Kurban psikolojisinden kurtulalım. Unutmayalım ki ‘İnsana ancak çalıştığının karşılığı vardır’ (Necm, 39) ve ‘Herkes zerre kadar iyilik veya kötülük işlerse karşılığını görecektir’. (Zilzal, 7-8)

*** 

Yüz yıl geçse bile formül belli! Ümitsiz olmak, pes etmek yok. Çünkü “çabuk ye’se inkilâb eden hamiyet, hamiyet değildir.” Hak ve hukukumuzu iyi bilip sahip çıkmalıyız. Bediüzzaman yüz yıl önceden ikaz etmiş.

O güzel günlerin ‘çabuk gelmesini istiyorsanız; marifet ve faziletten bir demiryolu yapınız! Tâ ki, Meşrûtiyet (hürriyet, adalet, insan hakları) medeniyet denilen şimendifer-i kemâlata binip ve terakkiyât tohumlarını bindirerek kısa bir zamanda mânilerden kurtulup geçerek size selâm etsin. Siz ne kadar yolu acele ile yapsanız, o da o derece acele ile size gelecektir.” (Münâzarât) 

*** 

Adalet, hürriyet, demokrasi kıymetini bilmediğimiz, ancak yokluğunda ekmek, su ve hava kadar elzem olduğunu hissettiğimiz insaniyet kaynağımızdır. 

Demokrasimiz için anlatılan kaplumbağa fıkrası adalet için de geçerli. Merhum Mehmet Kutlular’dan dinlemiştim:

Kaplumbağaya sormuşlar ‘nereye gidiyorsun’ diye. ‘Hac’ca gidiyorum’ deyince; ‘Bu ayaklarla ve bu hızla mı?’ diye sormuşlar. İzah etmiş Kaplumbağa: ‘Evet yol uzun ve hızım yavaş. Ama Allah adalet ve merhametinden bana uzun ömür verdi. Hedefime varmak zor değil. Fakat giderken yolum bazen köylerin, kasabaların yanından geçiyor. Köyün yaramaz çocukları beni ters çeviriyor. Doğrulup rotama girene kadar vakit kaybı oluyor’.

Güneşin önüne zaman zaman kara bulutlar gelse de; inşallah hakikat ve adalet güneşi er geç doğacaktır. Hakkın, hukukun, adaletin, barışın tadına varan insanlık, bu değerlerden artık vazgeçemez. 

İnsanlık kötüye gitmez, Türkiye’de gitmez, gidemez. Güneş balçıkla sıvanmaz. Yeter ki; her kemalatı mahveden yeisi yenip, ümidi diri tutalım.

*** 

Evet;  köyün yaramaz çocukları bazen demokrasiyi, adaleti, hürriyeti ters çeviriyor. Bu acı veriyor, kayıplar, mağduriyetler yaşanıyor. Sonra rotayı doğrultup yaralar sarılmaya, kayıplar telâfi edilmeye çalışılıyor. Yaramaz çocuklar da, er geç cezasını çekiyor. 

Kaplumbağayı ters çevirenler kadar, buna engel olmayanlar da mesul değil mi sizce? Meşhur Hadis-i Şerifi bir kez daha hatırlayalım mı?

“İçinizden biri bir kötülük görürse onu eliyle, buna gücü yetmezse diliyle değiştirsin; buna da gücü yetmezse kalbiyle (ona karşı kin ve nefret beslesin). Bu ise imanın asgarî gereğidir.”