Hazan mevsimi derler bu mevsime. Bu mevsimde her şey yeni bir haşri yaşamak için kabuğuna çekilir.

Bütün güzellikler, bâki bir güzelliğe kanat açmak için âdeta sıraya girer bu mevsimde. İlkbaharın neşesiyle uyanan gönül iklimleri, şimdi hüzün bulutlarıyla kaplanır. Ve her Sonbahar bir gözyaşı ile başlar. Güneş yakmıyor artık. Karanlık erken devralıyor nöbeti aydınlıktan.

Gece ayazı kesiyor ortalığı sabaha kadar. Tahta kapıların arasından ince rüzgârlar esiyor.

Serin bir ürperti sarıyor birden. Yağmur kokuyor toprak, kışa hazırlanıyor ağaçlar.

Göçmen kuşlara el sallıyor kuru dallar. Yine geleceğiz diyor onlar da “şimdilik hoşçakalın görüşürüz ilkbahara.”

Sonbahar geldi mahzun bir çocuk gibi ağlamaklı ıslak sokaklar.

Terk edilmiş gibi sessiz, hüzünleniyor şehir. Yeni bir hayata uyanmak için derin rüyalara dalıyor önce. Bahar çiçekleri gibi taze umutlar, yeniden açmak için solgun yaprak gibi düşüyor dalından.

Yitirilmiş sevdaların hüznü taşıyor göz pınarlarından. Sessiz hıçkırıklar yüreğin matemine eşlik ediyor. Hesaba çekiyor insan kendini. Gözden geçiriyor geçmiş bütün hayatını.

Yüzleşiyor gerçeklerle. Yeni arayışlar peşine düşmeden, dinlendiriyor ruhunu ve yüreğini.

Her yer mis gibi Sonbahar kokuyor. Yere uzanmış olan sarı yapraklara basarak, ses çıkarıp zevk alanlardan değilim ben. O ses ürkütür beni...

Yatağına uzanmış, yorgunluğuna esir düşmüş babaannemin feryadı gelir ta derinden. Bugün sakin gördüm Güneş’i...

Gökyüzünde kaynayan o ateş topu, uykusunu alamamış gibi daha ilk günden….

Ve bulutların masum, ama hüzünlü hali, şu mevsime kadar sabretmiş olan duygu seli...

Süzülüveriyor gözyaşları. Ama o bile emin değil artık kendinden.

Dışımız günlük güneşlik içimiz Sonbahar...

Fani ömür biter, bir uzun Sonbahar olur.

Eylül toparlandı gitti işte. Ekim filan da gider bu gidişle.

Ve bir Sonbahar daha geçiyor ömrümüzden.

Yine geldi Sonbahar döküldü yapraklar, kalbim gibi yere.

Sonbahar yılın son sevgi dolu gülümsemesidir.

Aslında yaprak sıkılmıştı ağaçtan. Bahaneydi sonbahar.

Sonbaharda gelen rüzgârlar sevgiyi bize getirir...

Sabah yağmuru yolcuyu yolundan alıkoymaz. Sonbahar her yaprağın yeniden çiçeğe dönüştüğü bir mevsimdir.

Eylül bir ay değil, bir aylık ayrı bir mevsim. Soğuğun iliğimize işlemesi ile keyfimiz yerine gelir.

Bir ölüm vefalı, bir de Sonbahar. Huzur ve mutluluğun saklandığı mevsimdir Sonbahar.

Sonbahar rüzgârı bizi yeniliklere götürür. Hayat, Sonbahardaki solgun yapraklardan sonra yeniden başlar...