“Yine bir gün bu dağda beraber dolaşıyorduk. Yorulmuş, bir ağacın gölgesinde oturuyorduk. Tam o esnada çalılıkların arasından çıkan bir zehirli yılan bize doğru gelmeye başladı. Ben henüz on üç-on dört yaşlarında idim. Üstad yanımda olduğu halde, çok korktum. Fakat onda en ufak bir korku tereddüt eseri dahi yoktu. Zaten hayatta hiçbir şeyden korktuğu ne gören ne de duyan vardı.

Yılan gittikçe bize yaklaşıyordu. Üzerimize saldıracak kadar yanımıza kadar geldi. Yalan olmasın, aramızda bir metre ya var ya yoktu. İşte tam o durumda iken Üstad eliyle işaret vererek yılanı durdurdu. Sonra, şuurlu bir mahlûka hitap eder gibi yılanla konuşmaya başladı. Oldukça korkmama rağmen hafızama kaydettiğim kadarıyla, yerinden hiç kımıldamayan Üstad yılana  hitaben şunları söyledi…

“Tamam, dur… Bizden sana zarar gelmez. Haydi yoluna….’’

 Hikmet-i İlâhî, Üstad’ın bu komnuşmasıyla birlikte, o korkunç yılan önce durdu, dinledi ve emir almışcasına, gerisin geri dönüp  yanımızdan uzaklaştı gitti…