İçinde bulunduğumuz zamanların en çok konuşulan şeyleridir.

Korkunun kendisinden ziyade, gölgesi dahi insanların hayatlarını alt-üst eder.

Bir kaç yıldır ülkemiz de yaşanan elim hadiseler bunun en büyük delilidir.

Ölümden korkanlar,

Hadiselerden korkanlar,

Yersiz evhamları kendine arkadaş edinenler.

Devletten korkanlar,

Yanlış anlaşılmaktan korkanlar,

Suçlu olup, cezalandırılmaktan korkanlar,

Bu manada “korku elim bir beliyyedir.”

Yani, korku dehşetli bir belâdır.

Korkunun öylesine geniş bir yelpazesi vardır ki, tarifi ciltler ile kitapları doldurur.

Bunu yok edecek tek şey, kuvvetli bir imandır.

Zira,”hakiki imanı elde eden kainata meydan okuyabilir ve o imanını sayesin de hadisatın tesirinden kurtulabilir,”

Tarihte bunun sayısız misallerini sayabiliriz.

İnsanın hedefi sağlam olmalıdır.

Ve, doğru olmalıdır.

Gölgesinden dahi korkanların kimi ne faydası olur ?

Cesaretin kaynağı imandır.

Korkaklığın madeni ise bilgisizlik ve evhamdır.

Bu anlamda ümitsizlik ve bitkinlik dinimizce haramdır.

O zaman yaşanılan bütün olaylardan ders çıkarabilmektir.

Evet, bütün insanlarda bu korku damarı elbette vardır.

Ama, bunu yerli yerinde kullanmak aklı selim sahibi insanların işidir.

Başa gelen hadiseler ve olaylarda kaderin hissesini düşünmek en doğrusudur.

“Beşer zulmeder, kader adalet eder.”

Bediüzzaman Hazretlerinin buna benzer nice hayati misalleri vardır.

“Hadisatın dağlar misal hallerinden seyeran eder gider.”

Musibetlerin acı ızdıraplarından tersler çıkarır.

İşte korku,

İşte insan...

Bu haller insanı, hayatını en acı hallerine muhatap eder.

Akıldan istifa eder,

Hayatına son verir.

Hem dünyasını hem de ahretini berbat eder.

Kokunun gölgesinde hayatını acılaştıranlara en iyi çare işte Risale-i nurlardır.

Bunlar manevi bir reçetedir.

O zaman korkunun değil kendisi, gölgesi dahi insana uğramaz, bir halt edemez.