Elbetteki insanın bebeklikten, çocukluktan, gençlikten, kemâlâttan ve ihtiyarlıktan sonra bir ölümü vardır. Mevsimler adeta bize bu hayat devrelerinin açılımlarını yapar, okur ve birbiri ardınca anlatırlar. 

Bu zaman aralıklarının en önemli kazancı dolu dolu geçmesidir. En önemli zararı ise faydasız gitmesidir. Ömrün aralanmış perdelerinde, daima iyilik ve güzellikler gözükmediği gibi, daima fenalıklar da gözükmez.

İyiyi, güzeli görmek bizim niyetimize ve nazarımıza bağlı olduğu gibi, fenayı ve kötüyü de görmek bizim niyet ve nazarımıza bağlıdır.

İki dünyanın imkanları eline verilmiş olan insan, cüz’i iradesiyle hareket ederken hayallerini bile bu niyet ve nazarın himayesinde yapar ve yaratıcının nazarına sunar. Hiç kimse ben yaptım, ben ettim diyemeyeceği gibi, ben yapmadım ve ben mesul değilim de diyemez.

Hayal, niyet, nazar ve fiiller birbirini kollar ve kovalar. Önemli olan iyinin ve güzelin, doğrunun ve faydalının peşinde olabilmektir.

Gözümüzün önünde yaz, sonbahar, kış ve ilkbahar sahifelerini çeviren ve okuyan, okutturan Zât-ı Zülcelal bizi şehadetimizle ve bizim muhatabiyetimizle bizim hiçbir hayalimizi, niyetimizi, nazarımızı görmemezlikten gelmez. Önemli olan liyakatli ve ubudiyetli bir itaat ve inkıyad içerisinde olabilmektir.

Şu ahirzaman hadisatı içersinde şöyle bir tefekkür ve manaya kavuşabilmenin tek yolu ve şartı ise imanlı olmaktır. İman-ı taklididen iman-ı tahkikiye doğru yol alabilmek, mesafe kat edebilmektir.

Bu zaman aralıklarının ve devirlerinin en büyük ve en önemli unsuru, bağı ve bağlantısı ise iman-ı tahkikinin elde edilerek ilmelyakin, aynelyakin ve hakkalyakin mertebelerinde bir mesafe elde ederek dünya, berzah ve ahiret sahifelerinin harfleri, kelimeleri, cümleleri, paragrafları ve metinleri arasında gezebilmek, okuyabilmek, çalışabilmek, aşk ve şevk denizlerinde yüzebilmek, teslim olmak ve marifetullahın her kademesine muhabbetullah ile ulaşabilmektir.